- 100% pozytywnych
- 20 krytyków
- 92% pozytywnych
- 40 użytkowników
Owdowiały policjant próbuje zacząć wszystko od nowa: opiekuje się wnuczką, wykańcza dom dla córki, chodzi na terapię. Pewnego dnia odkrywa tajemnicę swojej zmarłej żony.
- Aktorzy: Ingvar Eggert Sigurðsson, Ída Mekkín Hlynsdóttir, Hilmir Snær Guðnason, Sara Dögg Ásgeirsdóttir, Björn Ingi Hilmarsson i 7 więcej
- Reżyser: Hlynur Pálmason
- Scenariusz: Hlynur Pálmason
- Premiera kinowa: 6 marca 2020
- Premiera światowa: 16 maja 2019
- Ostatnia aktywność: 9 października
- Dodany: 28 lipca 2019
-
7.5Bardzo pozytywnie oceniony i uznany przez krytyków
-
100%pozytywnych
-
20krytyków
-
20recenzji
-
17ocen
-
17pozytywnych
-
0negatywnych
-
-
6.8Pozytywnie oceniony przez użytkowników
-
92%pozytywnych
-
40użytkowników
-
8recenzji
-
38ocen
-
35pozytywnych
-
3negatywne
-
-
Recenzje krytyków
-
7
Hlynur Pálmason nadal jest utalentowanym, eksperymentującym reżyserem, któremu niewiele już brakuje do stworzenia arcydzieła.
-
?
Kino dojrzałe, oferujące nie tylko podróż w głąb mrocznych zakątków osobowości, ale również nagradzające wysiłek widza i umożliwiające mu przeżycie katharsis.
-
8
Przy okazji Białego, białego dnia islandzki twórca wydaje się jednak zmienić artystyczny sweter. Najnowszy obraz tonalnie bardzo przecież odbiega od zamkniętych w kontemplacyjnym wyciszeniu Braci. Palmason, mimo momentów zadumanego spowolnienia, przedstawia tu rzeczywistość jak najbardziej przystępną, zachowaną w tempie europejskiej naturalności.
-
7
Kto się spodziewał kina zemsty w stylu amerykańskich akcyjniaków lub przynajmniej "Trzech billboardów...", to będzie rozczarowany. Dzieło Palmassona jest bardziej stonowane i pod koniec zaczyna eksplodować, czyniąc film satysfakcjonującym. Głębokie wejście w umysł człowieka niepogodzonego ze stratą oraz zemsta zrobiona w mniej oczywisty sposób. Wciągające, ale nieoczywiste kino.
-
7
Palmason potrafi rozgrzać nasze serca widokiem wyjątkowo bliskiej relacji wnuczka z dziadkiem, przerazić agresją bohatera, ale również przejąć jego rozpaczą. Islandczyk miesza różne emocje w niemniejszym stopniu co gatunkowe inspiracje. Straszy niczym najprawdziwszy horror, rozczula jak kino rodzinne, wzrusza jak melodramat i mrozi krew w żyłach jak thriller.
-
8
To obraz, który zbudowany jest skromnie, pełen ziarnistości i dziejący się w wielkiej jasności, doskonale referuje pustkę po stracie i bylejakość wolno mijającego później czasu. To też przyjrzenie się środowisku, gdzie mężczyzna z ziejącą pustką w środku czuje się w klinczu kanonów i nie może przyznać się do słabości, ale też jak ciężko jest przejść przez żałobę. Cisza z jego strony, cisza ze strony pejzażu. Do pewnego czasu. Dużo ciemności w tym białym dniu.
-
9
Pálmason z chłodną precyzją przeistacza opowieść o żałobie w elektryzujący, napędzany paranoją bohatera thriller skąpany we mgle niedopowiedzeń.
-
7
Szczerość nordyckiej natury jako środek stylistyczny w opowieści przełamującej pewne schematy opowiadania o samotności.
-
7
Na pewno nie jest filmem dla wszystkich. To skromna produkcja, która opowiada o trudnych emocjach i która absolutnie nigdzie się nie spieszy - z miejsca możecie przygotować się na powolną akcję bez żadnych w zasadzie rozbłysków. Ma to jednak swój urok, który dostrzegalny jest zwłaszcza z perspektywy finału i oceny drogi, jaką w ciągu tych niecałych dwóch godzin seansu przebył główny bohater.
-
8.5
Pálmason maksymalizuje działanie wieloznacznego obrazu, tworzy wizualny język zawierający różne znaczenia, kody i gęste sensy. Aż trudno wyobrazić sobie lepszy przykład filmu, w którym tak silnie wyrażałaby się istota współczesnego europejskiego kina autorskiego.
-
-
Recenzje użytkowników
-
5
typowo islandzki klimat, trzeba mieć dużo cierpliwości żeby dotrwać do energiczniejszych scen, aczkolwiek warto, recenzja: https://www.wodaiogien.com/single-post/2020/03/09/„Biały-biały-dzień”-–-mgliście-ocena-510
-
7
NH21. Film ma charakterystyczny pazur, co reżyser zaznacza już w świetnym początku. Podróżujemy z bohaterami od skrywanego bólu, przez drapieżną muzykę, po zadziorny miejscowy klimat. Końcówka jest perełką. Wszystko tu jednocześnie rozczula i wpędza w złość. Jesteśmy blisko z bohaterami, bo mimo chłodu Islandii emocji nie brakuje.
-
7
NH2019
Palmarson staje się naprawdę ciekawym twórcą, którego będę śledził. urocza ta dziewczynka -
7
Gęsta skandynawska atmosfera początkowo porywa, ale pełną satysfakcję dzieło daje dopiero na koniec. Subtelne studium rozpaczy i cichego rozchwiania emocjonalnego. Znakomita główna rola męska i dziecięca.
-
6
(NH'19) "Człowiek nie musi wiedzieć o wszystkim" Zdjęcia i muzyka bo sama trauma po stracie jakoś mało przekonywująca (no ale każdy przeżywa po swojemu).
-
8
Zachwycił mnie już początek - zmieniające się kadry w rytm przyrody i remontu domu Ten film to huśtawka emocjonalna - od pustki przez wściekłość do bólu miłości
-
8
19.NH #25: Bardzo, bardzo dobry, genialnie przepracowane tematy. :-)
-
7
Ten film to katharsis dla bohatera i widzą. Pokazuje jak dławiąca i destrukcyjna może być nieprzepłakana żałoba.
-
Najlepsze recenzje użytkowników
-
8
Zachwycił mnie już początek - zmieniające się kadry w rytm przyrody i remontu domu Ten film to huśtawka emocjonalna - od pustki przez wściekłość do bólu miłości
-
7
Ten film to katharsis dla bohatera i widzą. Pokazuje jak dławiąca i destrukcyjna może być nieprzepłakana żałoba.
-
7
NH2019
Palmarson staje się naprawdę ciekawym twórcą, którego będę śledził. urocza ta dziewczynka -
8
19.NH #25: Bardzo, bardzo dobry, genialnie przepracowane tematy. :-)
