Animated Brain

Miało być wzruszająco, wyszło nieco miałko.

Moim skromnym zdaniem nie jest on jednak kompletnym gniotem, jakim to mianem okraszony został przez niektórych krytyków.

Jest przepiękną podróżą w przeszłość, przypominającą o tym, co jest w życiu najważniejsze.

Ma w sobie wiele nawiązań do filmów akcji, bywa zabawny, ale niektóre sceny są w niezbyt dobrym guście. Sekwencje zawierające przemoc również do mnie nie przemawiają.

Bywa zabawnie, intrygująco. Akcja nabrała rozpędu, kiedy bohaterowie znaleźli się właśnie w Zaświatach. Za dużo tu jednak zrzynek, by uznać tytuł za mocną pozycję.

Przepiękny serial animowany od Netfliksa. Niezwykłe postaci i scenerie.

Warto obejrzeć przede wszystkim ze względu na przesłanie, dynamicznie zmieniające się barwne sekwencje animacyjne, utwory, a także, aby docenić pracę, jaką wykonał tutaj Paweł Skiba. Brawo!

W konsekwencji w mojej ocenie to tytuł z nieco wyświechtanym morałem, jednak idealny jako 'guilty pleasure' po ciężkim dniu lub na leniwe popołudnie.

Coś w sobie ma, ale toporne piosenki psują jego odbiór.

Bawi, wzrusza i pokrzepia. Czuć także, że twórcy podeszli do tematu kreatywnie.

Ciekawy pomysł, sprawna realizacja.

Całościowo ośmioodcinkowy serial się po prostu nie broni. Ujmuje, intryguje, ale niestety nuży.

Spełni oczekiwania wielbicieli serii. Niekoniecznie jest jednak idealnym wyborem, jeśli chodzi o tych, którzy się do niej dopiero przymierzają, bowiem zbyt dużo w nim zawiłości.

Animacja nie jest może na najwyższym poziomie, ale wartka akcja i interesujący bohaterowie wiele wynagradzają. Po seansie wszystkich ośmiu odcinków - wiem jedno - obejrzę serię Jurassic Park Stevena Spielberga raz jeszcze.

Pozycja spełnia swoją rolę - intryguje, dostarcza rozrywki i stanowi okazję do spojrzenia na postać Księcia w bajkach Disneya z nieco innej perspektywy. Mogło być lepiej, ale nazywać tytuł kompletną porażką jest mocno nie na miejscu.

Daję mocne 8/10 przede wszystkim za świetnie współgrające ze sobą elementy artystyczne. Obraz i dźwięk tworzą zazębiającą się, harmonijną kompozycję, która sprawia wrażenie przemyślenia całości.

Genialna animacja o irańskiej rewolucji.

Zdobył moje serce z kilku powodów. Po pierwsze obraz jest niezwykle wzruszający, po drugie otwiera oczy na nieludzkie traktowanie zwierząt w przemyśle cyrkowym.

To bez dwóch zdań film niezwykły. Tę surrealistyczną animację dla starszych widzów zaliczam do grona tych, które się albo uwielbia albo nie znosi. Szanuję ten obraz, ale należę do tej drugiej grupy.

Uważam, że Psi Patrol spełnia swoją rolę, a nawet powiem więcej - stanowi dobry punkt odniesienia do dyskusji z dzieckiem o czworonogach.

Piękna, bogata, magiczna i niepokojąca animacja, która nie tylko przenosi nas w fantastyczny, bajkowy świat, ale kwestionuje przestarzałe stereotypy i kieruje uwagę na ważne aspekty ludzkich motywacji. Dzięki szerokiemu wachlarzowi wspaniałości, które oferuje, staje się pozycją obok której nie da się przejść obojętnie.

Pulsujące kolory, kreska pasująca do stylu narracji opowieści, nietuzinkowy scenariusz i interesujące piosenki. Brawo.

Porażające wizualnie i fabularnie kino gangsterskie w wersji animowanej, które napełnia ciało strachem, a serce doprowadza do łez.

Ja w moim animowanym serduszku mam specjalne miejsce dla Odetty, którą zachwycam się tak samo, jak za dzieciaka.

Nie myślałem, że komediowy serial animowany kiedykolwiek będzie w stanie mnie wciągnąć do tego stopnia, że w krótkim czasie pochłonę kilka sezonów. Kreskówka o wiecznie sfrustrowanym koniu przerosła jednak moje najśmielsze oczekiwania.

Wzrusza i dostarcza solidnej porcji rozrywki. Nie jest jednak w żadnym razie wybitny.

Niezły film, nieco ckliwy, nieskomplikowany i przewidywalny, ale o prostym i dobrym przesłaniu.

To zdecydowanie jeden z najbardziej wzruszających filmów animowanych, a wręcz w ogóle filmów, jakie widziałam. Poza tym, że dotyka naszych najczulszych strun, wprawia również w zachwyt.

Spełnia swoją rolę zarówno, jeśli chodzi o dostarczenie nam emocji, jak i wrażeń wizualnych. Pixar nie zawiódł, a bałam się o to po seansie czwartej części Toy Story, której moim zdaniem brakowało polotu. Na szczęście tym razem się udało!

Można spotkać się z opiniami, że Notatnik śmierci to serial pozbawiony głębszego sensu, mający dostarczać widzom jedynie czystą rozrywkę. Trudno mi się zgodzić z takim podejściem do tematu.

Tym razem się udało.

Gdyby w filmie był lepszy dubbing, a kreska mniej toporna, z pewnością wzbudziłby on we mnie większe emocje. I tak jest jednak dobrze.

Piękna i wieloaspektowa baśń, która z pozoru może wydawać się nielogiczna i niejasna, jednak po chwili zadumy historia i jej przesłanie stają się oczywiste.

Animacja jest dopracowana, a pomysł na fabułę filmu- nieszablonowy. Jak na musical trochę kuleje, ale jest jedna perełka!

To film dla całej rodziny i, mimo paru mrocznych momentów, spodoba się także młodszym widzom. Obraz porusza nie tylko temat emigrantów, amerykańskich sierot, różnic klasowych, ale również walki o bezpieczne życie.

Czy jednak Czarny Kocioł zasługuje na całkowite potępienie i wrzucenie w czeluście lochów Disneylandu? Myślę, że mimo wszystko nie powinniśmy być tak srodzy. Młode pokolenie starało się jak mogło, a efekty ich prac zostały częściowo pocięte, więc powinniśmy przymrużyć oko i sięgnąć po ten tytuł - w końcu to jedyny film Disneya z zombie!

Kyokou Suiri serwuje nam ładną grafikę, ciekawy zarys i pomysł na anime, ale realizacja tego pomysłu pozostawia wiele do życzenia. Istnieje tak dużo lepszych tytułów, że nie marnowałabym czasu akurat na ten.

Zachęca do życia z zgodzie z filozofią zen, dostrzegania uniwersalnych prawd w z pozoru błahych wydarzeniach. Czyni to w sposób bezpretensjonalny, zabawny i uroczy.

Należy do tych seriali telewizyjnych, których nie sposób zapomnieć. Choć od premierowej emisji kultowego anime studia Gainax minęło już prawie 25 lat, nie straciło ono wcale na sile przekazu, wręcz przeciwnie.

Animowana czarna komedia Netfliksa Rodzeństwo Willoughby okazała się bardzo, bardzo udanym przedsięwzięciem. Rodzinka Willoughbych ma szansę na trwałe zapisać się w panteonie najciekawszych bajkowych postaci.

Bardzo przypomina pod kątem przesłania Podniebną pocztę Kiki, tylko że jest jakieś dziesięć razy bardziej magiczny, baśniowy i ciepły od niej. Jestem tym filmem olśniona. Cudo.

Jest wyjątkowy z dwóch powodów. Po pierwsze, nie został wyreżyserowany ani przez Hayao Miyazakiego, ani przez Isao Takahatę. Po drugie, jest wyjątkowo skromny, ale niepozbawiony smaczków.