Elżbieta Binswanger-Stefańska

Jest pod każdym względem wybitny począwszy od książki, gorąco dyskutowanego bestselera, na którego podstawie powstał, po fenomenalną Tildę Swinton w roli Evy, młodego aktora Ezrę Millera jako nastoletniego Kevina, misiowatego ojca rodziny Johna C. Reilly'ego... Także aktorzy dziecięcy, dwóch Kevinów, jako małe i większe dziecko, oraz siostra Kevina świetnie zostali wybrani, radzą sobie znakomicie.

Jest przede wszystkim filmem przeraźliwie smutnym. Mimo pewnych akcentów satyrycznych. Zresztą satyra z zasady jest wesoła i smutna zarazem, słodko-gorzka pigułka... Tym razem o wiele bardziej gorzka, niż słodka - gorzka to piguła do przełknięcia nie tylko przez tytułowy kler, ale i przez kochające kler i Kościół społeczeństwo.

Warto jednak docenić ten film za zmierzenie się z trudnym tematem młodocianej prostytucji odbywającej się dosłownie na naszych oczach.

Twórcom filmu należą się bez wątpienia gromkie "hip, hip, hurra!" okazywane wieloma nagrodami na wielu festiwalach.

Nie uważam tego filmu ani za antypolski, ani antysemicki, ani też antyfeministyczny, ani antykomunistyczny. Nie uważam go też za zły. Jak dla mnie..., hm, jest taki sobie. Akurat nie utrafił w kubki smakowe... w struny, które posiadam. I odwrotnie, nie posiadam strun, w które uderza. Może dlatego, że nie, nie od Tomasza Grossa wiem o mordowaniu Żydów przez Polaków, lub przez Niemców polskimi rękami. Wiem o tym od dawna.

Kto zna filmy Jacques'a Audiarda, ten wie, że jego przekaz nie ogranicza się do prostego podania fabuły, reżyser wzbogaca swoje filmy o sceny niezwykłe, niepokojące, pogłębiające przeżycie filmu. W "Dheepanie" jest to... zresztą przekonajcie się sami.

Jest przeżyciem transformującym, wychodząc z kina, czułam się, jakbym faktycznie brała udział w święcie przejścia. Co ja mówię "jakbym faktycznie", ja faktycznie wzięłam udział w filmowym dziele wywołującym takie przesunięcie w optyce na tajemnice bytu, że już inaczej patrzeć nie mogę. Jestem odmieniona.