Mulholland Drive

To porozrzucane przez reżysera puzzle, które trzeba samodzielnie ułożyć, ale kiedy właściwe elementy wskoczą na swoje miejsce, można wreszcie zdać sobie sprawę, jak wszystko zostało perfekcyjnie ze sobą dopięte. To też czysto filmowe doświadczenie, które hipnotyzuje, niepokoi i pochłania w ten dziwny, pokręcony świat, w którym nic nie jest takie, jak z początku się wydaje. Kolejne seanse tego wybitnego filmu to każdorazowe odkrycie czegoś nowego.

Genialny scenariusz. Ale też świetna realizacja dźwięku. Może s perspektywy czasu zagadka fabuły wydaje się banalne, ale wciąż zdumiewa dbałością o szczegóły. Do tego niezwykle barwne postacie i szydercze podejście do filmowego biznesu.

Najdoskonalsze, eklektyczne dzieło Lyncha, którym udowadnia jak bardzo kocha X muzę. Niepowtarzalna, oniryczna atmosfera wciąga bez reszty. Koszmar z którego nie chcesz się obudzić. Prawdopodobnie najlepszy film w historii kina.

Scena w barze to dla mnie jedna z najmocniejszych scen w historii kina.

Najważniejszy film XXI wieku. Czy jedynym sposobem spełnienia naszych marzeń jest sen? "We live inside a dream".

Pozytywnie zakręcony film z wieloma możliwościami interpretacji i hipnotyzującą stroną wizualną.

Lynch kreuje surrealistyczną i senną"rzeczywistość".Fantastyc zna opowieść pełna namiętności, pasji i tajemniczej atmosfery

Lynch w stanie czystym - jeszcze nie tak odjechany jak w IE, czy 3 sezonie Twin Peaks, ale już wystarczająco pokręcony i z całkiem dobrą fabułą. Dla wielu to właśnie opus magnum reżysera. Ja wolę Davida z lat 80-90, tam są jego dzieła życia.

Nie był to lekki seans, ale pole do interpretacji jest naprawdę szerokie. Z pewnością wrócę kiedyś do tego, ale póki co styl Lyncha nie jest moim ulubionym

Lynch chyba napisał ten film, żeby wkurwić studentów filmoznawstwa, nie wiem o co mu chodzi i całkiem możliwe, że on sam nie wie, mimo to film ma swoje momenty i historia jest całkiem wciągająca

Ekspresja w depresji, kocham Cię Lynchuś

Zdobywa moje serce dzięki bogatej głębi, której odkrywanie nie jest konieczne do zrozumienia szkieletu historii. Specyficzne wybory reżyserskie działają na płaszczyźnie emocjonalnej, dzięki czemu widz, gdy już pogodzi się ze sposobem narracji i zacznie płynąć z jej prądem, lepiej rozumie bohaterów, a także podświadomie czuje symbolikę poszczególnych scen. Skrupulatnie napisany i doskonale zagrany strumień świadomości, który należy traktować jako wykwintne i jedne w swoim rodzaju doznanie filmowe

David Lynch tworzy obrazy trudne robiąc k***ę z logiki. Ma ponadprzeciętną wyobraźnię, ale w Mulholland Dr. podaje fakty w sposób wydający się za bezsensowny, przez co próbuje wymusić na widzach własne interpretacje, często wykraczające poza schematy, które chciał przedstawić.

Lynch , zręczny manipulator , znowu wciąga nas w świat rodem z najmroczniejszego koszmaru , w którym jawa miesza się ze snem (w oczywisty sposób zawieszając związek przyczynowo skutkowy) , pokręcony i fascynujący , wypełniony tyloma różnymi możliwościami interpretacji. Do wielokrotnego oglądania , przeżywania ... i przeżuwania.

najlepszy film XXI wieku

Jeden z najbardziej czytelnych filmów Lyncha. Mimo tajemnicy i typowego dla niego prowadzenia scenariusza czy postaci, nie jest tak dziwny jak np Głowa do wycierania.

David, you did it. The crazy son of a bitch, you did it again!

(10) Pierwsza scena - noc, limuzyna, Badalamenti. 10/10, to mi wystarcza.

Wzgórze fałszywych pocałunków i miłosne obietnice puszczone z playbacku.