Kobieta z...

Duet reżyserski daje lekcję empatii .

Obraz pełen szacunku, ale nie lukrujący rzeczywistości. Przede wszystkim zaś nieskażony medialną sensacją i w tym sensie dający odpór politycznej nagonce.

Bo w ogóle "Kobieta z..." przeprowadzona jest na subtelnościach, półtonach, jakże ważnych dla tego tematu, z którego tak łatwo przecież można było zrobić martyrologię. Tak się na szczęście nie dzieje i właśnie to kino Szumowskiej oraz Englerta jest mi zdecydowanie bliższe.

Bo choć ten film mógł być bardziej emocjonalny, dopracowany scenariuszowo czy zwyczajnie nieco lepszy, nie sposób odmówić mu tego, że na poziomie ukazania rozterek i problemów osoby transpłciowej wybrzmiewa tak jak powinien.

Kobieta z..." dla mnie jest potwierdzeniem formy reżyserskiej Szumowskiej, skupiającej się na człowieku i szanując go zamiast eksploatować. Jest szczerze, uczciwie, kapitalnie zagrane i - co mnie zaskoczyło - emocjonalnie angażujące do samego końca.

Szumowska kontynuuje swoją artystyczną misję portretowania jednostek wykluczonych, odstających od szeroko pojętego kanonu. Polityczne i społeczne tło maluje wyjątkowo jak na siebie delikatnie, unikając nadmiernego batożenia małomiasteczkowości stereotypami, częściej puszczając do agresorów kpiące oko, niż szukając dla swojej bohaterki współczucia. Mimo problemów z proporcjami i dynamiką Kobieta z... działa jako portret tkany emocjami. To one trzymają uwagę widza i zostawiają ślad w pamięci.