Niepamięć

Usatysfakcjonuje zarówno miłośników greckiej nowej fali, jak i fanów ambitnego science fiction.

Jest intrygującym filmem psychologicznym, którego klimatem blisko jest do dzieł Charliego Kaufmana zmieszanego z Terrym Gilliamem. Tajemniczy, bardzo wycofany, niemniej potrafi zainteresować i frapuje postacią głównego bohatera. Sama myśl utraty pamięci potrafi zmrozić krew, a film przypomina dlaczego.

A w Grecji nowa fala wciąż nie opada. "Niepamięć" wpisuje się w ten jakże żywotny nurt współczesnego kina greckiego. Przypomina styl wczesnego Lanthimosa, choć jest może nieco bardziej wyciszony, minimalistyczny i mniej efekciarski.

Przykład kina prostego, opartego na jednym, frapującym pomyśle i udanie go eksploatującym. Przy tym chętnie korzystający z tradycyjnych dla wszelkich neo-dystopii narracyjnych mechanizmów, takich jak poznanie innej osoby w swojej sytuacji, czy obnażenie hipokryzji "zarządzających". Ostatecznie zatem otrzymujemy film bardzo strawny, o interesującej przytłumionej palecie barw i całkiem pociągających założeniach, który jednak nie ma do powiedzenia zbyt wiele widzowi.

Przypomina twórczość Yorgosa Lanthimosa, najbardziej prominentnego reżysera nurtu.

Autor "Niepamięci" wyrasta ze środowiska greckiej Nowej Fali jako szukający własnej drogi przedstawiciel "drugiego pokolenia". I choć sytuuje swój film w pokrewnych konwencjach estetycznych, próbuje mówić w tym języku o czymś innym.

Świetny materiał na powieść. Niestety, film na ten temat powinien być bardziej podbudowany psychologicznie i mieć po prostu ciekawszą fabułę. Obserwując Arisa, jedzącego jabłka, jeżdżącego na dziecięcym rowerze czy powodującego wypadek samochodowy, nie wiemy, dokąd zmierza na płaszczyźnie uczuciowej. Te wszystkie momenty nie przynoszą bohaterowi ulgi.