Czarny łabędź

Nie jest lepszy od takich dzieł reżysera jak "Pi", czy "Requiem dla snu", to nieskomplikowana ilustracja modernistycznej koncepcji ofiary na ołtarzu sztuki. "Byłam idealna" mówi Nina nim dokona żywota, "Czarny Łabędź" idealny nie jest, ale jest bliski doskonałości.

Z pewnością zapada w pamięć. To historia niewinnej z pozoru tancerki, która odkrywa swoją mroczną stronę...

Można go także odczytać jako opowieść o cenie sztuki, jakich odbiorca na pewno zna już wiele. Niektórzy zapewne zobaczą w nim jedynie historię o kulisach baletu, tęskną odę na temat ciężkiej pracy tancerek. Niewątpliwie jednak produkcja ta cechuje się solidnym wykonaniem, wspaniałą grą aktorską, miejscami proponuje rozwiązania ze wszech miar oryginalne.

To, co udało się aktorce, nie udało się reżyserowi. Nie wiem, czego zabrakło - perfekcyjnego warsztatu czy zatracenia się. W to pierwsze wątpię, w to drugie nie wierzę.

Jeden z tych filmów, które zdecydowanie lepiej się interpretuje, niż ogląda.

Piąty film Darrena Aronofsky'ego, jest kontynuacją jego reżyserskiej wizji i nawiązaniem do wszystkich filmów poprzednich. Znowu przyglądamy się ludzkim obsesjom, które prowadzą do negacji rzeczywistości, dehumanizacji i autodestrukcji.

Antynomia wnętrza i zewnętrza, sztuki i życia to najbardziej ogólna i uniwersalna płaszczyzna znaczeniowa Czarnego łabędzia. Film stawia pytania o granice artyzmu, o to, ile można poświęcić dla własnego dzieła, pasji, życiowego marzenia i czy owa gra jest rzeczywiście warta świeczki.