Sala strachu

Aby zareklamować produkcję wystarczy w zasadzie powiedzieć: Patrick Stewart i neonaziści stłoczeni w obskurnym klubie dla skinheadów.

Drugi, udany eksperyment z kinem zahaczającym o niezależne klimaty w wykonaniu Saulniera. Może nie tak oryginalny, czy wysublimowany jak "Blue Ruin", ale wciąż satysfakcjonujący na tyle, by po seansie kiwnąć z uznaniem głową.

Oglądało się dobrze, mimo że temu wszystkiemu, co działo się na ekranie, towarzyszyło jednak odczucie okropnego niesmaku. Fani horrorów gore - jeżeli jeszcze tego nie zrobili - powinni zwrócić uwagę na Green Room, który był jedną z najfajniejszych festiwalowych niespodzianek.

Green Room się po prostu ogląda. W niepewności, strachu i masą emocji, a satysfakcja po seansie gwarantowana.

To horror niezwykle realistyczny, przeplatany czarnym humorem, który paradoksalnie rozjaśnia oglądaną na ekranie jatkę. Przypomina w swojej narracji typowe horrory ucieczki, takie jak na przykład Wzgórza mają oczy czy Teksańska Masakra Piłą Mechaniczną. Co ciekawe, wraz z rozwojem akcji, film staje się coraz lepszy.

Kolejny przypadek niepozornego, skromnego filmu, który daje intensywnego kopa, pełnego adrenaliny oraz suspensu. Panie Saulnier, jak pan mi zaimponował.