Mayday

Jak już się pewnie domyśliliście, bawiłem się na "Mayday" nieźle.

Mogło być o wiele gorzej, a jeśli kilka razy szczerze się zaśmiejemy w kinie i to nie na serwowanym dowcipie o członku, można nawet zaryzykować twierdzeniem, że jest całkiem dobrze. Do zjedzenia, bez dokładki.

Mayday uznaję za jedno z najbardziej pozytywnych zaskoczeń w polskim kinie w ostatnich latach. W końcu komedia nieromantyczna, która szczerze bawi, nie wywołuje zażenowania dziwnymi scenami pod product placement i pozostawia bardzo dobre wrażenie.

Przypomina zachodnie produkcje, że pod pozorem śmiertelnie zabawnych scen potrafi wywołać jeszcze jedną silną reakcję. Którą jest zastanowienie się także nad swoimi postawami i wyborami.

Dzieło niczym z innej epoki. Produkcja, której styl, poziom realizacji i humoru znajduje się gdzieś na początku lat 90.

Na Mayday warto się wybrać, jeśli widziało się teatralny oryginał i chce się dokonać porównań. W kinie poczują się dobrze miłośnicy niezbyt wysublimowanego humoru, dowcipów o puszczaniu bąków, krzywych członkach czy homoseksualistach. Na tle większości polskich komedii ta wypada całkiem dobrze.

Jak więc widać przeniesienie sztuki teatralnej, zwłaszcza będącej przebojem, to nie lada wyzwanie, któremu twórcy naszego "Mayday" nie podołali. Osobiście zamiast wybrać się do kina wolałabym kolejny raz przejść się do teatru, by pośmiać się z taksówkarza - bigamisty. Ale jeśli szukacie filmu, który nadawałby się do totalnego resetu po ciężkim tygodniu to pewnie ta produkcja spełni to zadanie.

W filmie "Mayday" Sama Akiny, wszak skrojonym w głównym wątku ze sztuki Raya Cooney'a, ilość przekleństw i koszarowego humoru przekracza normy przyzwoitości.