Ojciec

Podczas seansu Ojca nie odkryjecie nowych emocji i uczuć, nie zapomnicie o rzeczywistości, ani też nie spojrzycie na nią inaczej niż do tej pory. Mimo wszystko to kompetentnie zrealizowane kino. I niestety wciąż aktualne, może nawet bardziej niż przed dekadą. Także, czujcie się ostrzeżeni i poinformowani. I zapraszam do seansu.

Jeśli lubujecie się w kinie spokojnym, wypełnionym prozą życia, w którym komedia przeplata się z dramatem - Ojciec będzie dla Was dobrym wyborem.

Kino szczere, osobiste, proponujące tragikomiczne spojrzenie na porządek żałoby.

Rzadko zdarzają się filmy, które oglądam więcej niż raz. Film Ojciec zalicza się do tej wąskiej grupy, jednak w tym konkretnym przypadku nie jest to powód do zaszczytu. Obejrzałam go dwa razy, ponieważ miałam wrażenie, że za pierwszym razem po prostu coś przegapiłam - czegoś mi brakowało. Jednak powtórzenie seansu niewiele pomogło. W moim odczuciu istotnie w Ojcu nie ma tego "czegoś".

Teoretycznie wszystkie klocki w filmie są na swoim miejscu. Opowieść ma dobre tempo, relacja ojca z synem posiada odpowiednie napięcie i prawidłowo rozłożone akcenty, ale jednak gdzieś ten finał wydaje się zaprzepaszczać emocjonalny potencjał historii. Zamiast z satysfakcją, pozostawia z pytaniem: to tyle?

Jest wart obejrzenia głównie ze względu na scenariusz, w którym sprawnie wymieszano dramat z komedią. Przedstawiany świat jest niezwykle barwny, a dla mieszkańców państw postkomunistycznych może być powodem do nieśmiałego uśmiechu.