La Gomera

Wyszukana, labiryntowa narracja z czasowymi przeskokami, rozciągająca się przez Rumunię, Wyspy Kanaryjskie aż po Singapur, wymaga skupienia, ale mocne opary absurdu pozwalają zachowywać trzeźwość umysłu i przyjemnie ponieść się tej historii.

Gangsterska komedia z absurdalnym punktem wyjścia i jeszcze bardziej absurdalnym finałem. A zarazem niezwykle delikatna satyra na różnorakie formy zinstytucjonalizowanej hipokryzji.

Kino zrobione ze śmiertelną powagą, ale jednocześnie podszyte parodią. Zarówno hołd dla westernu, stereotypowe kino policyjne, jak i bardzo zabawna komedia. "La Gomera" przypomina wcześniejszy film Porumboi - "Skarb", czyli nakręconą z kamienną twarzą komedię o nietypowych łowcach skarbu. Teraz wszystko jest pozornie jak najbardziej typowe - policjanci, gangsterzy, strzelaniny i intrygi, ale trudno nie odnieść wrażenia, że kryje się za nimi coś niezwyczajnego.

Choć brak tu szczególnie odkrywczych wniosków, w fabułę trudno się zaangażować z uwagi na wszechobecną autoironię i konfudujące eksperymenty z nielinearną narracją, to jednak nie sposób najnowszego obrazu ekscentryka rumuńskiej nowej fali nie polubić. Ma łagodny, niespieszny rytm, kojące dla oka krajobrazy, będącą balsamem na duszę ścieżkę dźwiękową, zabawnych w swojej ceremonialności bohaterów i szczyptę absurdu, dzięki której całość pozostaje niezapomniana.

Za "The Whistlers" finalnie przemawia wyjściowy koncept, ale tonie on w niechlujnej i pośpiesznej egzekucji.

Letni i prosty kryminał, który niezdarnie próbuje za wszelką cenę tuszować swoje niedoskonałości.