Słońce też jest gwiazdą

Film Ry Russo-Young ze swoją szczeniacką żarliwością i romantyzmem najbardziej spodoba się chyba rówieśnikom ekranowej pary - jeszcze nieprzeżartym cynizmem, z nadzieją spoglądającym w przyszłość.

Nie czytałem książki Yoon i raczej nie przeczytam, bo jeśli tytuł oddaje zawarte w niej oczywistości z taką samą subtelnością jak film, to musi być niezła lekturowa przeprawa.

Młodym, romantycznym osobom film może się spodobać. Ludziom, którzy mają jeszcze naście lat, wierzą w miłość, ale mają dość głupawych komedii romantycznych. Słońce też jest gwiazdą mimo pewnych niedociągnięć nie jest obrazem głupim. Może ciut naiwnym, może nazbyt optymistycznym, ale nie głupim.

Niesamowite rozczarowanie, bo dosłownie wszystko mogło się tu udać, ale chyba nikt nie mierzył na to zamiarów i nie udało się nic. Wielka strata czasu i ekranowa fuszerka.

Ja sam w finale uroniłem jedną łzę nad niełatwym losem sympatycznych bohaterów, co jest, jak sądzę, jakąś rekomendacją, aby wybrać się na seans tego dzieła, nie obiecując sobie wszakże zbyt wiele po fabule, rozkoszując się natomiast ładnymi zdjęciami oraz niezłą ścieżką dźwiękową.

Chyba tylko piękny Nowy Jork, od wieków patrzący oczami Statui Wolności na los imigrantów, o których opowiada film, obronną ręką wychodzi z tej potyczki.

Dzisiejsza kinematografia ma do zaoferowania młodzieży o wiele więcej. O miłości nastolatków da się mówić w sposób niebanalny i wciągający.