Mężczyzna uświadamia sobie, że miałby lepsze życie, gdyby się skurczył.
- Obsada: Matt Damon, Christoph Waltz, Hong Chau, Kristen Wiig, Rolf Lassgård
- Reżyser: Alexander Payne
- Scenariusz: Alexander Payne, Jim Taylor
- Ostatnia aktywność krytyków: 19 września 2018 (3 mies. temu)
- Ostatnia aktywność użytkownikówużyt.: 4 stycznia 2019 (11 dni temu)
- Premiera kinowa: 12 stycznia 2018 (1 rok temu)
- Premiera światowa: 30 sierpnia 2017 (1 rok temu)
5.5
10.0
0.0
42
Negatywnie oceniony przez krytyków
-
47%pozytywnych
ocen -
42recenzje
krytyków -
36ocen
krytyków -
17pozytywnych
ocen -
19negatywnych
ocen
-
Doskonale sprawdza się chociażby jako antyteza głośnego "mother!" - rozbuchanego i rozkochanego w swym katastrofizmie filmu - napomnienia. Podczas gdy Darren Aronofsky na każdym kroku dawał do zrozumienia, że sili się na arcydzieło, Payne osiąga znacznie lepszy efekt artystyczny niejako od niechcenia.
-
To nie jest film tej klasy co "Bezdroża", "Spadkobiercy" czy "Nebraska", ale to ciągle świetne i bardzo wyróżniające się amerykańskie kino. Lubię główny nurt w Hollywood, który ma odwagę opowiadania trudnych historii w niezwykły i twórczy sposób, a dzięki temu wykracza poza utarte drogi.
-
Pomniejszenie nie jest tylko ciekawym zawodnikiem filmowym, który będzie nas intrygował na poziomie skonstruowania świata małych ludzi, chociaż oczywiście robi to z ogromną wyobraźnią. To refleksyjne, nieprzeładowane bodźcami, kino futurystyczne, okrutne we wnioskach, ale delikatnie to forsujące.
-
Dobry film. Tak po prostu. Stara się mówić ważne rzeczy zarówno na płaszczyźnie osobistej, jak i globalnej, potrafi zdziwić i zaskoczyć, ale brakuje mu pazura.
-
Alexander Pyane zrealizował film dojrzały, który pomimo sporego budżetu jest wciąż skromną historią.
-
Łączy w sobie różne opowieści i koncepcje, przez co Payne nie ma dostatecznie dużo czasu, aby w pełni je rozwinąć i zakończyć. Reżyser ma spore ambicje i wprawne oko, dzięki czemu ten film wykracza poza komediowy anturaż. Pomimo kilku niedociągnięć to lekcja empatii i zrozumienia w sam raz na trudne czasy.
-
Ekscentryczny komediodramat, który w lekkim tonie mówi o sprawach wagi ciężkiej. Portretuje pełną podziałów Amerykę oraz jej niedomagającą klasę średnią, w duchu klasyków egzystencjalizmu pyta o rozterki współczesnego człowieka, a na dokładkę snuje rozważania o dalszych losach naszej planety. Wbrew miniaturowemu tytułowi ambicje reżysera są więc całkiem spore.
-
Całkiem udany, wielowarstwowy obraz, który dzięki doskonałej obsadzie oraz świetnym walorom produkcyjnym powinien spodobać się szerokiej publiczności. Przy ponad dwóch godzinach trwania na pewno odezwą się głosy, że bardziej rygorystyczny montaż wyszedłby Downsizing na dobre.
-
Ocena sugeruje, że film jest dobry. Tymczasem "Downsizing" dobry jedynie bywa. Jest za to wspaniale zrealizowany.
-
Przykład jak chaos i brak konsekwencji może - nomen omen - umniejszyć wartość filmu, który miał wszelkie predyspozycje do osiągnięcia sukcesu.
-
Ładnie zrealizowane, dobrze wyreżyserowane, podejmujące kilka poważniejszych tematów, ale nudne.
-
Wydźwięk całego filmu, który się sprowadza do tego, że przecież warto pomagać ludziom - gdzieś się zagubił. Owszem, jest tu sporo humoru, ironii i momentami świetnych obrazów. Ale to wciąż za mało, żeby Payne dostał ode mnie mocną siódemkę.
-
Mogło być arcydziełem, a stało się tylko lekkostrawnym miksem sci-fi i komedii.
-
Zaskakuje formą i tematem, ale budzi przy tym raczej mieszane uczucia.
-
Payne'owi udaje się wzbudzić głębsze przemyślenia, nawet jeśli główną konkluzją jest to, że nuda i rutyna to nieodłączna część naszego życia.
-
Ciepłe, zabawne i miejscami bardzo inteligentne kino, któremu jednak daleko do najlepszych filmów Alexandra Payne'a.
-
Payne'owi pomysłu starczyło na zaledwie połowę filmu, a fani jego zwyczajnych opowieści niewiele znajdą tu dla siebie.
-
Czasami warto przyjrzeć się ważkim kwestiom z nieco innej perspektywy. Pomniejszenie skłoni nas do refleksji, ale nie obciąży sumienia.
-
Mimo świetnego aktorstwa, przyjemnego tempa opowiadanej historii, osobliwej momentami ścieżki dźwiękowej i kilku ciekawych wizualnie zabiegów, brak skupienia na jednym z wątków i zupełne porzucenie motywów przewodnich nie pozwala na zrozumienie wizji Payne'a i na podsumowanie jej inaczej niż słowami "piękny bałagan".
-
Zdecydowanie nie jest najlepszym filmem Alexandra Payne'a. To produkcja co najwyżej przyzwoita, jednak lepszym określeniem mimo wszystko będzie: rozczarowująca.
-
Niewielka w tym jednak wina azjatyckiej aktorki, która podobnie jak reszta obsady dostosowała się do poziomu mizernego scenariusza.
-
O ile nie można się przyczepić do realizacji Pomniejszenia, a sam pomysł wydaje się nośnym tematem, tak jego wykorzystanie i brak decyzji, w którą stronę ma podążać fabuła, sprawiają, że jest to zmarnowany potencjał.
-
Nawet kapitalny pomysł na film, który "Pomniejszenie" na pewno ma, wymaga pomysłowego rozwinięcia, którego zdecydowanie zabrakło. Mimo że jest to wszystko pięknie nakręcone i dobrze zagrane, seans okazał się raczej średnio satysfakcjonujący.
-
Idealny przykład zmarnowanego potencjału, gdy świetna realizacja i wykreowany świat mijają się zupełnie z druga, przesadzoną stroną, która pomimo, że porusza wyjątkowo istotny problem, zarzuca widza niepotrzebnymi refleksjami.
-
Wbrew tytułowi, urasta do rangi wielkiej moralizatorskiej dyskusji o przyszłości naszej planety, ale na szczytnych ambicjach się kończy, bowiem zbyt uproszczona fabuła i nietrafione pomysły na niektóre wątki odciągają uwagę od ważnych treści.
-
Ambitna porażka Alexandra Paine'a.
-
Spośród wszystkich możliwych potencjalnych ścieżek rozwoju fabuły, Pomniejszenie obrało tę najnudniejszą z możliwych.
-
Twórcy najwyraźniej nie do końca przejmowali się fabularnym prawdopodobieństwem, koncentrując się na spektakularności i atrakcyjności samego konceptu. Jednak można odnieść wrażenie, że nie bardzo wiedzieli, co ostatecznie mogą z nim zrobić i jakie możliwości on im daje. Wielki potencjał historii został więc w spektakularny sposób, niczym jej bohaterowie, pomniejszony.
-
Cel szlachetny, przesłanie czytelne, tyle tylko, że na szlaku od pomysłu do efektu wydarzyło się coś, czego Payne nie przewidział: kompletny strukturalny chaos. Powstał dziwaczny film o bezkształtnym owalu. Do zapomnienia.
-
Historia "Pomniejszenia" zupełnie nie porywa. Mdły, ale ciekawy pomysł Alexandra Payne'a, który nie został dobrze przedstawiony.
-
Nie spełnia swojej roli ani jako dramat, ani science fiction, ani jako komedia. Problemem jest tutaj scenariusz, który niewystarczająco rozbudowuje postacie, a fabularnie jest boleśnie przewidywalny, a w swoich wnioskach dość wtórny.
-
Choć ambicje może i ma wielkie, w całej swej wieloproblemowej zawiłości okazuje się jeszcze mniejsze niż jego bohaterowie.
-
Z czasem interesujący dyskurs proekologiczny schodzi na drugi plan, oddając miejsce wątkowi miłosnemu, powielającemu klisze znane nam z miałkich komedii romantycznych.
-
Payne celuje w kierunku dużego, społecznego fresku, lecz wyraźnie gubi się w koncepcjach, pomysłach, wnioskach. Jego przeszło dwugodzinny statek donikąd nie dociera, pozostawiając tylko wrażenie gigantycznej straty czasu, pieniędzy i talentów.
-
Nośna alegoria zamiast urosnąć do wymiaru mądrej bajki w szybkim tempie kurczy się do rażąco infantylnej propagandówki, z żałosną psychologią i urągającą zdrowemu rozsądkowi akcją.
-
Ciężko pisać pozytywnie o filmie, który mnie przez znaczną większość nudził i sprawiał, że momentami miałem ochotę przeglądać Instagrama, a co kilka minut gorączkowo sprawdzałem godzinę wyczekując końca seansu.
-
Śmiała, futurystyczna wizja rzeczywistości, okraszona solidną dozą absurdalnego humoru.
-
Ogólnie dziwny to film, który ogląda się z żalem za utraconym potencjałem, który gdzieś tam na początku się tli. Widać, że mnóstwo kasy poszło w efekty specjalne, ale wszystko psuje poczucie, że Downsizing to tak naprawdę trzy różne, nieudolnie sklecone, historie w jednej.
-
Wyszło po prostu przeciętnie.
-
W "Pomniejszeniu" Payne z premedytacją spłaszcza emocje i obiera swój film z atrakcji. Tam, gdzie większość dzisiejszych reżyserów podniosłaby głos, docisnęła dowcip, podkreśliła puentę, on bierze głęboki oddech i pozwala sprawom toczyć się własnym torem.
-
Mimo wszystko film, choć daleki od ideału, angażuje od początku do końca, zadaje całkiem ciekawe pytania oraz ładnie mówi o potrzebie współodczuwania, wrażliwości na drugiego człowieka, indywidualnego spojrzenia na każdego z osobna. Przy obecnym deficycie empatii seans jest więcej niż wskazany.
-
Zdecydowanie polecam, bo jest niezły i niegłupi, a takich rzeczy nigdy dość.
- Wyświetlasz recenzje bez 1 duplikatu. Wyświetl wszystkie recenzje