Władcy chaosu

Pod względem technicznym Władcy chaosu są natomiast typowym akerlundizem, po którym widzowie kinowej wersji koncertu Rammstein z Paryża mogą odczuć swoiste deja vu. Fetyszyzacja teledyskowego montażu zakrawa tu o nagrodę imienia Dzigi Wiertowa, lub raczej Michaela Baya, bo to do finezji tego drugiego Åkerlundowi jest bliżej.

Podziw, śmiech i przerażenie - biograficzna opowieść o blackmetalowym zespole Mayhem ukazuje horror ludzi, którzy za bardzo uwierzyli w swój sceniczny wizerunek.

O ile pierwsza połowa filmu jest celną i dobrze poprowadzoną satyrą, o tyle w akcie drugim coś przestało grać. Dramaturgia przeobraża się w tani melodramat, napięcie jest symboliczne, a wątki następują po sobie kropka w kropkę za informacjami znanymi z biografii muzyków na Wikipedii.

Podobnie jak muzyka Burzum i Mayhem, tak i Władcy chaosu to dla mnie przeżycie w takim samym stopniu nieprzyjemne, co uroczo sympatyczne. A wszystko dlatego, że Åkerlund nie traktuje swojego filmu serio, znajdując idealny balans między humorem, a depresyjnym upadkiem. "Całe to zło i mrok miało być tylko zabawą" - mówi główny bohater, gdy sprawy coraz bardziej zaczynają wymykać się spod kontroli. I tak właśnie podsumować można ten film.

Posiadający trochę wad realizacyjnych oryginalny muzyczny biopic diametralnie inny od reszty muzycznych biopiców.

Przebrnięcie przez "Władców chaosu" nie wymaga dużego wysiłku. Åkerlundowi udało się znaleźć dobry rytm - te dwie godziny mijają bardzo szybko i bezboleśnie, pomimo tak wielu wpadek. Nie jest to jednak w żadnym stopniu produkcja, z której można by zaczerpnąć choćby śladową ilość wiedzy na temat black metalu.

Do filmu trzeba podejść z dystansem i pustym żołądkiem - inaczej może się to skończyć różnie.