Grifter

Dobra ekranizacja kultowego komiksu.
Lundgren idealny do tej roli.
Dobry VHS, który trafił do nas w latach 90.
Razem ze świetnymi komiksami Tm-Semic o "Pogromcy".

Krytycy pisali, że to nie Bond, a Rambo i coś w tym jest. Choć Dalton sprawuje się świetnie, to natężenie przemocy jest kuriozalne dla tej serii (eksplozja głowy przy wysokim ciśnieniu? Kto na to wpadł?). Niezły Bond, choć nietypowy Bond.

Idiotyzm.
Szkoda ówczesnej charyzmy Willisa.
Z lepszym reżyserem byłoby świetne kino sensacyjne o relacji starszego z małolatem, na miano "Doskonałego Świata" Eastwooda. Szkoda, że Willis często nie miał ręki do dobrych reżyserów, którzy pociągnęliby przeciętny scenariusz.

"Kto jest kapitanem tego samolotu?"
Czy udzieliłeś właściwej odpowiedzi?

Potężna klapa finansowa i jeden z kolejnych gwoździ upadku kariery Michaela Keatona (spokojnie - wróci!).
Film zniszczony przez krytyków, widzowie mieli go w analu. Ale spokojnie - to po prostu zwykły przeciętniak. Połowa dzisiejszych sensacyjniaków nie umywa się nawet do tego obrazu.
Nawet jeśli jest idiotyczny i fabularnie tępawy jak te dzisiejsze.

Niczym "Mad Max" połączony z "Fortecą".
W kinach poległ finansowo i względnie artystycznie (mieszane opinie krytyków), ale to idealne kino na imprezę VHS.

"I'm not going to jail today!".
Świetne kino sensacyjne. Na niektóre rozwiązania trzeba przymknąć oko, bo dopóki akcja dzieje się w budynku, mamy uber-napięcie, ale trzeci akt się niestety rozłazi w szwach.
Ale duet Jackson - Spacey to jeden z lepszych duetów lat 90. Choć o duecie trudno mówić - to wszak ludzie stojący po przeciwnych stronach barykady. Do czasu oczywiście. Tak, to te cholerne schematy kina amerykańskiego.

Może i jest to najsłabsza część, ale i tak 90% filmów sensacyjnych, chciałoby zbliżyć się do tego poziomu. Zabójczy duet wciąż świetny, ale to dzięki temu filmowi dostaliśmy Jeta Lee na rynku amerykańskim.

A robił takie rzeczy, że biedny duet Gibson-Glover nie nadążał za jego ruchami.
Plus Glover machający łapkami jak kurczak!

Nie dorównuje jedynce, ale to i tak kopalnia kultowych cytatów i scen. Lata 80/90 to był czas komediowego Machulskiego. Można oglądać i oglądać. Nie tylko dla "zajebistych pekaesów".

Prawdopodobnie opus magnum Toma Clancy'ego w kinie. Trzyma w napięciu do ostatniej torpedy.

Nawet w latach 90, po wypożyczeniu na VHSie ten film mi się nie podobał. Był marnością nad marnościami. A wszyscy koledzy z podwórka nim się zachwycali. Cóż, zawsze byłem inny...

Dudikoff może i był fajnym gościem, szkoda tylko, że filmy, w których grał, takie fajne nie były.
VHS w latach 90.

Moja ulubiona odsłona serii. I Gibson na wagoniku kolejki, który pogania maszynistę. Plus świetna "gra wstępna" w wykonaniu Gibson-Russo. To był arcyśmieszny, pyszny pomysł.

Zabójczy duet wraca. Strzelanie gwoździami i scena na kiblu ("Na trzy, czy po trzy?") po prostu rządzą.

Początek jednej z najlepszej serii filmów sensacyjnych w historii kina. Dobra akcja i pierwszorzędny humor. Gibson i Glover to faktycznie zabójczy duet.

Chociaż polski tytuł się udał...

"Góra Dantego" tylko w wersji telewizyjnej. Ten sam towar, tylko w innym i znacznie gorszym opakowaniu.

Nie ma tej spójności i magi Verhoevena, który idealnie wyważył wszystkie czynniki. Kershner za bardzo poleciał w przesadną karykaturę, choć jego film (choć trudno uwierzyć) jest jeszcze bardziej brutalny i cyniczny niż część pierwsza. Ale to i tak porządny sequel, który po prostu nie miał szans z arcydziełem Paula.

Rutger Hauer to był mistrz nad mistrze. Jest dobre kino akcji, jest humor, jest charyzmatyczny Hauer. Czego chcieć więcej?

Porządne, widowiskowe kino sensacyjne.
Oj, proroczy był to film, proroczy. Dziś służby mogą cię namierzyć wszędzie. I cię zniszczyć. Teoretycznie nic nowego, ale technika inwigilacji, jaką film pokazał, szybko stała się czymś namacalnym. Choć w momencie premierzy niektórzy krytycy to wyśmiewali. Oj zrzedła im chyba szybko mina.

Nigdy nie rozumiałem fenomenu i kultowości tego filmu. Surferzy-włamywacze...ehhh! A oglądałem w latach 90. I już wtedy mi się nie podobał.

EVERYONE!!!!

Dalton był dobrym Bondem, szkoda, że nie miał szans rozwinąć skrzydeł na więcej niż dwa filmy.

Porządna sensacja z lat 90. No i praktyczne efekty wybuchów i pożarów, nie to, co dzisiejsze sztuczne CGI.

Nie ma podjazdu do pierwszej części. Peron dobra nieco odjechał. Ale to i tak jeden z lepszych filmów z Seagalem. Gdyby jeszcze nie ten plastikowy, kuriozalny i pozbawiony praw fizyki finał ze zderzeniem pociągów.

Historia miłosna tak banalna i stereotypowa, że zrywa na wymioty. Za to scena katastrofy Titanica to prawdziwe arcydzieło i maesteria Camerona.

To wręcz niemożliwe ile ten film zawiera aktualnych treści, prawie 40 lat po premierze. Korpo, które nie liczą się z ludźmi, w których panuje wielki chaos, a młodzi yuppies walczą o stołki.
I ta mesjanistyczna opowieść o współczesnym Jezusie, który umiera i zmartwychwstaje ku uciesze ogromnej korporacji (OCP=Watykan), która trzyma nad niem pieczę i może go monetyzować, dopóki przekaz działa. Ale jest jeszcze kilka kolejnych warstw, które warto odkryć.
Arcydzieło Verhoevena. Nie starzeje się!

Nigdy nie rozumiałem fenomenu. Do dziś się zastanawiam, jak ten płytki i dość infantylny film sci-fi dał początek serialowi i całej maści jego spin-offów. Zostanę przy Star-Trekach.

Klimat jak z kultowego 'X-Files'. Trzyma w napięciu aż do dobrego, nieoczekiwanego zakończenia (choć mój tata głośno się z niego śmiał). Cóż, zła nie da się zabić tak łatwo...

Moore jest już za stary, ale i tak mi się podobał. Fabułka idiotyczna, ale demoniczny Walken jak zawsze trzyma poziom. A i jest zjawiskowa Grace Jones. Wystarczy na niezłe kino.

Ogląda się dobrze, a i humor miejscami działa (zgubiona siekiera). Zdecydowanie klasa B, ale na seans z VHSem idealne na 90 minut.

Daleko, daleko w tyle za "Ściganym". Ale, ale - będzie jeszcze gorzej.

Do dziś nie mam pojęcia jak ten film mógł odnieść tak niebywały sukces komercyjny. Efekty przeciętne jak na rok 1998, emocji mało, a wszystko sprowadza się do płaczliwego knota, wątków rodzinnych i amerykańskiego poświęcenia dla całej ludzkości.
Wujek Sam happy! Lepiej obejrzeć kozacki Armageddon - tam przynajmniej nikt nie ukrywał, że mamy się po prostu dobrze bawić!

Zawsze lubiłem ten film, mimo iż zrobił potężną klapę zarówno finansową jak i artystyczną. Jest dobre zawiązanie akcji, sceny rozmowy z "kosmitą" są ciekawe i trzymające w napięciu (jest tu coś z Kubricka), jest też niezłe zakończenie.
Owszem, można powiedzieć, że Levinson dość mechanicznie podszedł do pozbywania się postaci drugiego planu, ale ogólnie i tak byłem pod wrażeniem filmu.

Aktorzy w większości obsadzeni słabo, ale ma ten dość specyficzny humor.
Dzięki temu sznytowi komediowymi i pokazaniu, że jednak nie robimy tego full-serio, film jest się w stanie jakoś wybronić. Dobre i to.

Teoretycznie o wojnie nuklearnej wywołanej przez przypadek (lub próbie jej wywołania) było wcześniej w kinie wiele razy, ale co tam. Film cholernie trzyma w napięciu. Plus świetny konflikt dwójki wybitnych aktorów Hackman - Washington. Do dziś (choć ostatni raz, widziałem go 25 lat temu) pamiętam mrożący w żyłach dialog: "- Niech Bóg ma cię w opiece, jeśli się mylisz/ Jeśli się mylę, jest wojna. Niech Bóg ma w opiece nas wszystkich".

Nie do końca się udało. Początek obiecujący, kolejne dwa akty filmu, niestety słabe.

Mieszane uczucia. Z jednej strony fantastyczny body-horror (kocham!), świetna i smutna walka z przemijaniem i problemem ageizmu w branży. Z drugiej - satyra na media jest grubo ciosana, karykaturalna, więc ostatecznie nieco niweczy aktorski wysiłek. Owszem, jest to jeden z ciekawszych filmów, jakie ostatnio widziałem, ale halo Holly - Cronenberg nie takie rzeczy robił 30 lat temu i jakoś specjalnie nie pieliście z zachwytu...
"Mr. DeMille, I m Ready for My Close Up", anyone?

Głupkowaty, ale generalnie uroczy seans. Dzieciaki są fajne, jest świąteczny klimat, jest nostalgia, jest nawet dziecięcy "heist movie" (próba zdobycia konsoli ze sklepu). Plus piękny i mądry finał - kawałek plastiku zawsze można nabyć, ale to, co dostajemy od naszych rodziców to największa wartość, która zostanie z nami na zawsze.

Chyba zbyt szybko obwołano Evansa jednym ze współczesnych bogów kina akcji. Jest dosadna, piękna przemoc i krwawa jatka, ale gdzie mu tam do dawnych dokonań fabularnych i baletu przemocy Johna Woo z lat 80. Przepaść.

Film srający na branżę gier będący skończoną głupotą. Z fatalnym aktorstwem, nieudanym montażem i kuriozalną ścieżką dźwiękową, która zupełnie nie pasuje do obrazu. Telewizyjny twór z jedną z pierwszych ról Toma Hanksa. Dekadę później okaże się, że jest dobrym aktorem. Kto by pomyślał oglądając tego koszmarnego gniota.

Szkodliwy paszkwil - człowiek stracił brata, ma okropnych rodziców i cierpi na schizofrenię (koledzy potęgują jego rojenia), ale co tam - winne są gry. Na Kratosa!

Absurd goni absurd, Moore jest już zdecydowanie za stary do roli. Ale, ale, takie były Bondy z Moore'em na przełomie lat 70/80.
Trzeba przyjąć konwencję i pokochać. Albo odrzucić. Whatever. Pamiętajcie, że każde pokolenie miało swojego Bonda. A ten jest całkiem fajny.