Wataha

Najbardziej podoba mi się inteligentne poprowadzenie scenariusza w kwestii tego, jak Wataha potrafi wpłynąć na widza i jak skutecznie wodzi za nos, jeśli mówimy o poszukiwaniu głównego złoczyńcy oraz o naszej ocenie poszczególnych bohaterów.

Mimo pewnych wad i nielogiczności, "Wataha" zrobiła na mnie naprawdę dobre wrażenie. Nie jest to może tak przełomowe dzieło jak "Breaking Bad" czy "Detektyw", ale to światełko w tunelu, jeśli chodzi o produkcje polskie małego ekranu. Zarówno realizacyjnie nie mam poważnych zarzutów, a i sama fabuła była całkiem niezła.

Drugi sezon "Watahy" przerasta o głowę sezon pierwszy. Tam była tylko przyroda, tu jest porządna intryga i prawdzwe postaci.

Kto równa do najlepszych, ryzykuje bycie zwyzywanym od najgorszych. Złości zbyt łatwo zmarnowany potencjał, narzekam więc i marudzę, ale cieszę się, że "Wataha" powstała i cieszyłbym się jeszcze bardziej, gdyby została pokazana w otwartej telewizji, rozbudzając może zapotrzebowanie na nieco inne rodzime produkcje niż te, którymi raczą nas największe polskie stacje.

Dzieło na światowym poziomie, ale nie kopiujące chamsko zachodnich produkcji. Ma dobre tempo, przykuwa, zachwyca stroną wizualną. Jest momentami nieco scenariuszowo naciągane, ale nie na tyle, by nie przymknąć na to oko. Ważne, że można się upić bimbrem ugotowanym przez Łuczaka, ukręcić interes z Kalitą w jego tartaku, oddać hołd niebezpiecznej pracy strażnika granicznego i być dumnym, że Polacy także potrafią robić porządne seriale.

Trzeci sezon opowieści o pogranicznikach z Bieszczad ma jeszcze bardziej mroczny i posępny klimat od wcześniejszych. Cały czas nawiązuje do wybuchu, w którym zginęli funkcjonariusze na początku pierwszego sezonu i roli, jaką odegrała w nim Ewa Wityńska, narzeczona głównego bohatera Wiktora Rebrowa.

Obejrzyjcie "Watahę", bo to najlepszy polski serial, z jakim miałem okazję się zapoznać.

Najbardziej podoba mi się inteligentne poprowadzenie scenariusza w kwestii tego, jak Wataha potrafi wpłynąć na widza i jak skutecznie wodzi za nos, jeśli mówimy o poszukiwaniu głównego złoczyńcy oraz o naszej ocenie poszczególnych bohaterów.

Dzieło na światowym poziomie, ale nie kopiujące chamsko zachodnich produkcji. Ma dobre tempo, przykuwa, zachwyca stroną wizualną. Jest momentami nieco scenariuszowo naciągane, ale nie na tyle, by nie przymknąć na to oko. Ważne, że można się upić bimbrem ugotowanym przez Łuczaka, ukręcić interes z Kalitą w jego tartaku, oddać hołd niebezpiecznej pracy strażnika granicznego i być dumnym, że Polacy także potrafią robić porządne seriale.

W trzecim i raczej ostatnim sezonie serialu nie wszystko jest po staremu. "Wataha" zyskała dynamikę, straciła za to nieznośny imperatyw promocji mikroregionu.