Bianka Turzyńska

Jak na pełnometrażowy debiut, Legenda Ochi to całkiem solidna propozycja, która nie tylko jest wizualną ucztą, ale ma też coś do powiedzenia. Zarówno dzieci, jak i dorośli znajdą tu coś dla siebie.

Czy film jest bezbłędny? Na pewno nie. Dla niektórych będzie on przydługi, a niektóre metafory wydadzą się banalne. Ze względu na rosnący podczas oglądania dyskomfort, może to być seans męczący. Jednak zarówno pod względem merytorycznym jak i artystycznym, jest to film ciekawy i wartościowy. Jeśli poszukujecie kina nieoczywistego, o którym myśli się dłużej niż pierwsze godziny po projekcji, warto wybrać się na seans.

Bogini Partenope może nie trafi do ścisłej czołówki filmów Paolo Sorrentino, ale nie można jej odmówić wartości. To w końcu czarodziej kina, którego magii trudno się oprzeć. Poetyckość, absurd, lekki uśmieszek rzucany widzowi zawsze ujmują w jego obrazach.

Jest to kino czułe i przemyślane, w którym każdy detal posiada znaczenie. Opowiada o nieuchronność przemijania, ale też ciągłości życia - świat nie zatrzymuje się, choć nosimy w sobie tragedię.

Vaiany 2 nie można nazwać solidnym filmem. Jest raczej mostem pośredniczącym między kolejną częścią a oryginałem. Mimo tego bawiłam się dobrze w ramach seansu guilty pleasure

Produkcji Taylora zabrakło dobrego wykonania, jakość jest na poziomie fanowskiego filmu, który niestety nie nadaje się na wielki ekran

Dahomej to film, który konfrontuje z historią i współczesnością, stawia trudne pytania i nie boi się pozostawić ich bez odpowiedzi. Jest świadectwem zarówno przeszłości, jak i tego, co dziś oznacza pamięć o niej.

Dziki Robot oferuje świeże spojrzenie na interakcję technologii z naturą oraz niezwykle poruszającą historię rodzicielstwa i dorastania. Jego wrażliwość bardzo mnie poruszyła, podczas seansu płakałam jak bóbr co najmniej kilka razy.

Transformers: Początek na pewno nie jest produkcją idealną, ale pełno w niej autentyczności i emocji, a chyba o to w kinie rozrywkowym przede wszystkim chodzi. Film powinien zadowolić zarówno starszych, jak i młodszych widzów, ponieważ można się na nim doskonale bawić.

Zmierzch Bogów to naprawdę udana przygodówka, od której trudno się oderwać. Zarówno fabuła, jak i warstwa wizualna są dopracowane. Niektóre wątki zaskakują głębią, a bohaterowie są ciekawi i angażujący. Sama animacja jest na najwyższym poziomie - widać, że ta forma pozwala twórcom na dużo większą swobodę niż film fabularny, szczególnie w widowiskowych scenach walk. Design postaci w większości oddaje ich osobowość, a świat przedstawiony jest bogaty i różnorodny.

Choć Leonardo nie jest seansem dla każdego, na pewno jest perełką wśród filmów animowanych. Jeśli nie dla fabuły, warto zawiesić na nim oko, chociażby dla animacji samej w sobie. Wierzę, że mimo niedoskonałości, trafi na swoją niszę widzów, którzy będą umieli się nim zachwycić i docenić jego nietypowy humor, czy nawet kilka straszniejszych momentów.

Nie ukrywam, że Kokowska do mnie trafiła. Może życie w trasie budzi we mnie szereg wątpliwości, ale w końcu Traczykowie to buntownicy. Nie dziwota, że chciałoby się wiedzieć więcej. Na koniec, w myśl filmu, zostańmy z refleksją, aby poszukać swojego słońca. Czymkolwiek by dla nas nie było.

Śledząc losy Hanny i Liv siedziałam jak na szpilkach aż do finału, a towarzyszyło mi uczucie strachu jak podczas seansu horroru. Mimo drobnych niedociągnięć film jest ciekawą propozycją z kręgów feministycznego kina kobiecego, a spragnieni powolnego, wbijającego w siedzenie thrillera- dobrze trafili i powinni wybrać się do kina.

Jest to paradoksalnie przyjemny w odbiorze obraz, który mógł pretendować do bycia czymś znacznie dojrzalszym, gdyby tylko scenariusz został bardziej przemyślany, a napięcie staranniej budowane.

Rosalie to film, który porusza. W subtelny, ale niezwykle przekonujący sposób, Stéphanie Di Giusto przedstawia historię bohaterki, która walczy z narzuconymi standardami piękna i społecznymi ograniczeniami. Pomimo pewnych przewidywalności, siła filmu tkwi w jego intymności i oddziaływaniu na widza.

Kung Fu Panda 4 ma wiele niedociągnięć i nie dorównuje poprzednim częściom. Jest przeciętną, choć sprawnie zrobioną animacją. Dla mnie będzie to jednorazowy seans, ale polecam wybrać się do kina fanom serii i tym, którzy chcą zwyczajnie spędzić miłe popołudnie z rodziną.

Podczas seansu Psa i Robota niejednokrotnie poczułam wzruszenie smutek, połączone z radością i zrozumieniem dla bohaterów. Afirmacja codzienności, którą proponują twórcy, zachęca do zatrzymania się na chwilę refleksji. Film pozostawił mnie z uczuciem przyjemnej melancholii, której szczerze życzę widzom, zarówno starszym jak i młodszym.