Królestwo Planety Małp

Z wizjonerami na pokładzie i odpowiednią ekipą od efektów wizualnych czeka nas w kinie prawdziwa uczta dla oczu. Bo świat ten z jednej strony przerażający i niebezpieczny wydaje się całkiem znajomy. Niedaleko bowiem małpom do ludzi i ich wszystkich złym praktykom i charakterom. Kino ku przestrodze z zacięciem rozrywkowym. Oby więcej takich niezobowiązujących blockbusterów.

"Królestwo Planety małp" jest dla mnie bardzo dużym zaskoczeniem, bo nie spodziewałem się, że nowy film Wesa Balla tak dobrze wpasuje się do istniejącej już trylogii Planety Małp i jednocześnie tak dobrze będzie rezonował swoimi odniesieniami do tego, co nakręcił w 1968 roku Franklin J. Schaffner. Oby więcej takich zaskoczeń związanych z produkcjami z tego uniwersum.

Scenariusz Królestwa planety małp nie do końca jest dostosowany do bardziej kameralnej historii, jaką widzimy na ekranie. Wybrzmieć miała tu prawdopodobnie zarówno warstwa przygodowa, jak i konfilkt idei nawet nie jednej, a dwóch grup małp jak i ludzi. Jednej i drugiej, przy wszystkich dużych hasłach przeszkadza trochę brak skali.

Królestwo Planety Małp to bardzo dobrze skrojony produkt. Dostajemy znany schemat przygodowego filmu drogi jednak podany w nowym sosie uznanego uniwersum, na dodatek zręcznie skrojony, przez co lekkostrawny.

"Zostań człowiekiem! Małpom to się już udało!" - pisał Stanisław Jerzy Lec w swoich "Myślach nieuczesanych". Ten zabawny, ewolucyjny bon mot mógłby z powodzeniem towarzyszyć filmowej sadze o Planecie Małp, której twórcy pod kostiumem science-fiction przemycali opowieść o humanizmie i granicach człowieczeństwa. Niestety w najnowszej odsłonie serii - "Królestwie Planety Małp" ciężko doszukać się głębszych idei i metafor.