Sami swoi. Początek

Pełnometrażowy debiut reżyserski Artura Żmijewskiego nie ma niestety widzom nic do zaoferowania. Brak tu spójnej historii, która by nas zaangażowała i zaciekawiła. Dostajemy skrót życia młodego Pawlaka z dłuższymi przystankami na ważne wydarzenia historyczne. I to byłoby w sumie na tyle.

Choć długimi momentami jest to sympatyczne kino, które ogląda się bez zgrzytania zębami, trudno pozbyć się wrażenia, że mogłoby go nie być.

Jeżeli za coś rzeczywiście można nowych Samych swoich lubić to za klimat. Do serii całkiem sprawnie udało się zaimportować stare, chłopskie klimaty, a wieś, którą oglądamy w filmie rzeczywiście wydaje się żywa i ciekawa.

Najlepsze komedie charakteryzują się tym, że nawet jeśli humor nie działa, to przyciągają widza angażującą historią. Tutaj historii nie ma. Są epizody niesklejone w koherentną fabułę. Jedna scena dla bolszewików, jedna dla nazistów, jedna dla ukrywającej się żydowskiej rodziny. I obowiązkowo podany na ekranie rok, żeby widzowie się nie pogubili w tym kalejdoskopie. Brniemy naprzód, nieważne że po łebkach i z niedokończonymi wątkami. W końcu trzeba upchnąć kilkadziesiąt lat w dwie godziny.