Imago

Nie trzeba kręcić biografii Kory, żeby nakręcić film o Korze. O burzycielskiej energii, kobiecości bez szablonu, o buncie. "Imago" Olgi Chajdas portretuje alternatywną scenę artystyczną Trójmiasta drugiej połowy lat 80. Lena Góra gra postać wzorowaną na własnej matce Eli Górze.

Pomimo strukturalnych problemów "Imago" broni się jednak jako społeczna refleksja nad narodowym momentem dziejowym, niespecjalnie dotąd zagospodarowanym i szybko zapomnianym przez rodzimą kinematografię. Nawet jeśli nakręcona z solidnym opóźnionym zapłonem okazuje się intrygującym świadectwem indywidualnej nieprzystawalności i zadumą nad znaczeniem słowa "wolność", żegnającego polski PRL z każdego mijanego wówczas afiszu.

Czuję, że właśnie takiego kina, spójnego w swoim chaosie, czułego wobec pozornego okrucieństwa i, co najważniejsze, opowiadającego prawdziwe kobiece historie, potrzebujemy współcześnie na wielkich ekranach.

Był też przede wszystkim bardzo dobrym filmem, który bez wątpienia na długo pozostanie w mojej głowie. Jak brudny refren punkowej, nowofalowej kapeli.

Film Chajdas jawi się zatem niczym narracyjna szkatułka, pełna warstw i znaczeń. Jest tak samo biografią charyzmatycznej artystki, jak i traktatem o wolności i inności, a jednocześnie portretem kobiety: córki, a następnie matki, dźwigającej emocjonalny bagaż domu rodzinnego, próbującej przenicować go na coś swojego, dysponując szczerym, acz ograniczonym zasobem narzędzi.

Ma na imię Ela. Nie daje się lubić. "Imago" Olgi Chajdas jest filmem o nielubieniu postaci. Kino nie pokazuje zbyt wielu takich dziewczyn. Produkcja miała swoją światową premierę na festiwalu w Karlowych Warach.