Piękny poranek

Można zapewne "Piękny poranek" - z jego "bliskim bohaterom" charakterem, poszukiwaniem narracji w zwykłości, przyglądaniem się relacji rodzinnej i uczuciowej - zestawić z kinem Noah Baumbacha, może z trylogią "Przed wschodem słońca" Richarda Linklatera? A jednak to inna zupełnie energia. Obok autentycznie szczerych i oczarowujących swoją prostotą scen i momentów, pojedynczych słów, rozmów, gestów aktorów - postaci, zjawiają się nuty oddalającego od filmu snobizmu.

W swoim podejściu do kina obyczajowego Mia Hansen-Løve jest bliższa twórcom azjatyckim niż europejskim. Nie szuka silnych emocji i nie stosuje wyrazistej symboliki. Ze spokojem śledzi codzienne sytuacje. Za nimi zaś wysnuwa egzystencjalne myśli o delikatnej fakturze i czułej przenikliwości. "Piękny poranek" doskonale to obrazuje, z banału tworząc ulotną refleksję.

Obecna chyba w każdej scenie filmu zarysowuje swoją bohaterkę w sposób bardzo subtelny. To postać melancholijna, której twarz raz po raz przeszywa grymas bólu lub próby powstrzymania łez, a jednak jakoś pogodzona z życiem i przepełniona wewnętrznym pokojem. Taki właśnie jest ten Piękny poranek, nawet jeśli nieco powolny i nazbyt deklaratywny.

Produkcja najzwyklejsza ze zwykłych, gdzie nie ma miejsca na ekstrawagancję. Dominuje tu zwykły przekaz wykazujący, że wielu z nas decyduje się na to, by cieszyć się tym co jest.

Ogólnie jednak ten film jest udaną produkcją, którą polecamy obejrzeć w spokojny wieczór. Tytuł ten powinien spodobać się szczególnie kobietom, które będą w stanie lepiej utożsamić się z główną bohaterką.