#tuiteraz

Staje się urokliwą, przyjemną komedią, która pozwoli nam zapomnieć o bieżących bolączkach i zrewidować własne życie.

Film to pouczający, który bez pretensji i zadęcia, raczej z pogodną wyrozumiałością, udowadnia, że czasem człowiek musi wykonać pochopny ruch, by znowu poczuć po co i dla kogo żyje. No tak, banał, ale przydatny. Nierozważnie byłoby oczekiwać czegoś więcej po lekkiej francuskiej komedii.

Mamy też elementy znane z kina drogi, chociaż tę podróż Stephane przechodzi w bardziej metaforyczny sposób, a wraz z nim widzowie. Dzięki temu #tuiteraz staje się czymś ciekawszym od prostego filmu z Instagramem w tle.

Nikt nie powinien oszukiwać się, że #tuiteraz to dzieło, które ma szansę wpisać się w historię kinematografii w jakikolwiek sposób. Film Lartigau od samego początku wymierzony był na dostarczenie widzowi rozrywki, oraz przekazaniu kilku uniwersalnych prawd o tym, gdzie najłatwiej odnaleźć szczęście i duchowy spokój i równowagę. W kategorii lekkiej komedii zdecydowanie nie mam mu niczego do zarzucenia i myślę, że może być świetnym kandydatem na rodzinny wypad do kina.

To film, którego nie mogę nazwać szczególnie nieudanym - dużo tu serca i fajnej obyczajówki, ale również nijakości i zmarnowanego potencjału. Ciężko tu zarówno o przesadne rozczarowanie, jak i o zachwyt - decyzja o obejrzeniu nie będzie najgorszą podjętą decyzją w tym roku, bardzo możliwe jednak, że po kilku dniach zapomnimy, że w ogóle mieliśmy z filmem Lartigau styczność.

To historia odnajdywania siebie, bez względu na wiek. To lekki, uroczy film, dający nadzieję. Nie zapada w pamięć, ale po skończonym seansie pozostawia ciepłe uczucia.