#tuiteraz

Staje się urokliwą, przyjemną komedią, która pozwoli nam zapomnieć o bieżących bolączkach i zrewidować własne życie.

Film to pouczający, który bez pretensji i zadęcia, raczej z pogodną wyrozumiałością, udowadnia, że czasem człowiek musi wykonać pochopny ruch, by znowu poczuć po co i dla kogo żyje. No tak, banał, ale przydatny. Nierozważnie byłoby oczekiwać czegoś więcej po lekkiej francuskiej komedii.

To historia odnajdywania siebie, bez względu na wiek. To lekki, uroczy film, dający nadzieję. Nie zapada w pamięć, ale po skończonym seansie pozostawia ciepłe uczucia.

Nikt nie powinien oszukiwać się, że #tuiteraz to dzieło, które ma szansę wpisać się w historię kinematografii w jakikolwiek sposób. Film Lartigau od samego początku wymierzony był na dostarczenie widzowi rozrywki, oraz przekazaniu kilku uniwersalnych prawd o tym, gdzie najłatwiej odnaleźć szczęście i duchowy spokój i równowagę. W kategorii lekkiej komedii zdecydowanie nie mam mu niczego do zarzucenia i myślę, że może być świetnym kandydatem na rodzinny wypad do kina.

Mamy też elementy znane z kina drogi, chociaż tę podróż Stephane przechodzi w bardziej metaforyczny sposób, a wraz z nim widzowie. Dzięki temu #tuiteraz staje się czymś ciekawszym od prostego filmu z Instagramem w tle.

To film, którego nie mogę nazwać szczególnie nieudanym - dużo tu serca i fajnej obyczajówki, ale również nijakości i zmarnowanego potencjału. Ciężko tu zarówno o przesadne rozczarowanie, jak i o zachwyt - decyzja o obejrzeniu nie będzie najgorszą podjętą decyzją w tym roku, bardzo możliwe jednak, że po kilku dniach zapomnimy, że w ogóle mieliśmy z filmem Lartigau styczność.