Italian Race

Niestety, wszystko to tonie w melodramatycznych łzach. Wylane pod koła pędzącego samochodu Giulii powodują, że film wpada w bezsensowny poślizg. Tor wyścigowy z pewnością nie jest scenerią dla melodramatu.

Zgrabne połączenie filmu wyścigowego i dramatu rodzinnego.

Nawet jeśli film opowiada historię opartą na faktach - a tak sugeruje informacja w napisach końcowych - to trudno w nią uwierzyć, a jeszcze trudniej kibicować jej bohaterom. Żadna tajemnica: życie sobie, a reguły kina sobie.

Gdyby pierwsze części "Szybkich i Wściekłych" nakręcić w Europie, mogłoby z tego wyjść coś na wzór "Italian Race".

Mimo wszelkich swoich słabostek oraz niedociągnięć, jest filmem, który dość dobrze się ogląda. Jest w tej opowieści energia, w tych bohaterów można uwierzyć i - co chyba najważniejsze - jako widz im kibicuję.

Do atutów filmu zaliczyć można naprawdę dobrą ścieżkę dźwiękową, której autorem jest Andrea Farri.

Trochę naiwny, ale przyjemny soundtrack, dobre efekty specjalne, przykuwające uwagę slow motion, przystępne wyjaśnienie laikom mechanizmów rządzących bolidem. Film staje się prawdziwy. Pomieszanie europejskiego dramatu z hollywoodzkim sznytem zdaje egzamin.

Jedyne, co mnie tak naprawdę boli, to nie kompromisowy film Matteo Rovere, przy którym wciąż można się dość przyzwoicie rozerwać, ale fakt, że na polskim bezrybiu dystrybucyjnym to właśnie "Italian Race" ma reprezentować nowe kino włoskie.