Patryk Ciesielczyk

Życie braci to reżim treningowy, niekończące się międzystanowe tournée i bezustanne upominanie się o słowo aprobaty. Kevin szybko spada kilka miejsc niżej, owszem ma sylwetkę i umiejętności ringowe, ale potrzebuje wsparcia przy pracy z mikrofonem, podczas gdy David ma dar gadania, co czyni go atrakcyjniejszym w kolejce do walki o tytuł mistrza świata NWA.

Kolportowane drogą szeptaną pogłoski o mitycznej krainie oferującej nieograniczone pokłady wolności, prowokują do wzniecenia buntu. Ale co jeśli po drugiej stronie polityczna idolatria także czyni z władzy byt zależny, a nie samoistny? Niewiedza jak dysponować wywalczoną wolnością, sprawia, że uroczyste rytuały czy magiczne odczarowanie nie uchronią przed bolesnym rozczarowaniem. Ludzie prędzej czy później zapragną wolności od wolności

W rozumieniu arystotelesowskim przyjaźń to wzorowa postawa urzeczywistniająca się w relacjach międzyosobowych, która dla życia jest czymś najkonieczniejszym. W Politiques de l'amitié Jacques Derrida rozpakowuje pojęcie przyjaźni, by wskazać na historyczne uwarunkowania i genderową jednorodność terminu oraz zakwestionować tak zwaną "braterską fraternizację", która ceni sobie identyczność i stabilność.

Element deziluzji przenosi uwagę widza z bohaterów na sposób, w jaki wtłoczono ich w odgórnie narzucone role i zwrócono przeciwko sobie. Pomysł niemieckiej debiutantki dościga pogmatwane fabuły Charliego Kaufmana w rozsadzaniu wszelkiej potencjalnej konwencji, nawet jeśli krytyczne zakusy reżyserki zatrzymują się na marksizmie dla początkujących.

W filmie Piaffe artystka wizualna Ann Oren ubarwia ową wiedzę przemyślanym i uwodzicielskim połączeniem na styku kinofilsko dopieszczonego obrazu i wyrazistej warstwy audialnej.

Cofający się lodowiec pozostawia charakterystyczne ślady własnej działalności, co staje się motywem przewodnim rozsianym w różnych partiach filmowej wędrówki. Wypływające wodospady odsłaniają dotąd niewidywane zbocza, co wstrząsa zastanym układem oraz inwazyjnie oddziałuje na krajobraz fiordów. Dźwięk nieznośnego skrzypienia grubo zalegającej warstwy śniegu zakłóca niezwiastujące nic dobrego chwile ciszy.

Duet dokumentalistów wierzy, że to, co wypowiedziane, ma większe szanse urealnienia się. Zawsze będzie to wymagającym przedsięwzięciem, szczególnie w czasach zachwiania, kiedy przestrzeń publiczna staje się obszarem potencjalnie niebezpiecznym. Kwestie poruszane przez Katię, Oksanę, Rodiona, Romana i Sławika współwybrzmiewają razem. Afektywnie negocjowana na równi historia sprzyja zatem kreowaniu nowych rodzajów wspólnotowości.