Paulina Adamczyk

Cały pomysł na film nie był zły i warto go obejrzeć, choćby ze względu na ukazane relacje miedzy rodzicami i dzieckiem czy między samymi nastolatkami.

Fani Woody'ego mogą poczuć niedosyt. Uważam jednak, że "Poznasz przystojnego bruneta" nie było robione z myślą o tym, aby stać się arcydziełem, a tylko zwykłą, pogodną komedią.

Pewnie przyciągnie do kin jeszcze większą liczbę widzów niż pierwsza odsłona, jednak moim zdaniem przynajmniej część starszej widowni po seansie będzie niezadowolona, bo sequel nie trzyma poziomu.

Produkcja dla całej rodziny. Nie brakuje w niej dobrego humoru, wątków edukacyjnych oraz świetnych efektów graficznych. Każdy znajdzie coś dla siebie. Jeśli niekoniecznie rozrywkę, to być może pomysł na wspaniałe wakacje w Rio de Janeiro.

Jestem pewna, że nikt nie będzie żałował pieniędzy wydanych na bilet, a większość opuści salę z myślą: "Dawno nie widziałem czegoś tak dobrego i głębokiego".

Dobra rozrywka dla każdego widza, nie tylko dla fana produkcji fantastyczno-naukowych.

Warto obejrzeć chociażby ze względu na zobrazowane realia, ale na dłuższy czas w głowie pozostaje tylko tragedia, która zdarzyła się naprawdę, a nie sposób w jaki ją przedstawiono.

Powtórzenie sukcesu sprzed dwóch lat było ciężkim zadaniem dla twórców, ale śmiało mogę powiedzieć, że im się ta sztuka udała. Jeśli druga odsłona jest śmieszniejsza od pierwowzoru, to jest to nie lada osiągnięcie.

Produkcja Barbary Białowąs odpadła w przedbiegach. Opowieść jest dla mnie zbyt naiwna. Gdybym miała znowu piętnaście lat może i bym w nią uwierzyła.

Kolejna komedia z udziałem znanego i lubianego aktora jest lekka oraz przyjemna w odbiorze, dodatkowo okraszona specyficznym angielskim humorem. Przyzwoita i godna polecenia rozrywka dla całej rodziny.

Przyjemna, rodzinna opowieść, ale nie powala na kolana. Nieco rozczarowuje główny bohater, który w filmie o zielonym ogrze zachwycał swoją wyrazistością, nie był ani dobry, ani zły, za to bardzo tajemniczy.

Choć jak na polską komedię romantyczną dobry, to mnie w żaden sposób nie zachwycił.

Niewątpliwie kawał dobrego polskiego kina.

Film, na który poszłam uprzedzona. Z kolei po zakończeniu projekcji czułam się rozczarowana, bardzo pozytywnie rozczarowana.

Nie zawiódł mnie. Wizje przemocy pozostały na długo w mojej głowie.

Pozbawiony skomplikowanych treści idealnie nadaje się na odprężający seans po stresującym dniu. Niesie ze sobą też przesłanie, napawające widza optymizmem i nadzieją - mianowicie "nie ma rzeczy niemożliwych".

Głównie skierowany dla fanów serialu, którzy są przyzwyczajeni i uwielbiają specyficzny humor tej produkcji.

Na pewno nie jest obrazem nudnym. Na pewno nie jest też produkcją nie spełniającą wymagań osób, które pokochały choćby "Borata".

Wydaje się, że David Cronenberg tym razem zawiódł, a jego dzieło w świecie, który nieustannie goni za pieniądzem nie jest warte wydania kilkunastu złotych na bilet.

Z pewnością powinien spodobać się wielu widzom. Chwilami jest to obraz zbyt monotonny i patetyczny, ale ostatecznie zdarzenia same w sobie są ciekawe i szokujące.

Produkcja zupełnie nieudana. Fani komedii francuskiej mogą czuć się zawiedzeni.

Film ogląda się przyjemnie, nie nudziłam się, jednak jeśli mam do wyboru "Annę Kareninę" w wersji papierowej oraz na ekranie, to w tym przypadku pozostanę przy tej pierwszej.

Oczywiście dla niewymagających widzów film będzie przyjemny, bo i opowieść taka jest. Jednak jak to powiedział jeden znany filozof: "szału nie ma".

Godne jest pochwał i nagród, które do tej pory otrzymało. To przede wszystkim piękna historia, która dzięki wybitnemu poczuciu smaku reżysera, przeistoczyła się w kompletną, niemal perfekcyjną hollywoodzką produkcję.

Dzieło Luhrmanna nie jest kinematograficznym mistrzostwem świata. Nie zmienia to jednak faktu, że tchnął w tę klasyczną opowieść nowego ducha.

Andrzej Jakimowski stworzył obraz ze specyficznym klimatem. Historia, która dzieje się przez większość czasu w jednym miejscu może sprawiać wrażenie nudnej. Nic bardziej mylnego.

Warto obejrzeć "Dzień kobiet" choćby dla samej historii i społecznej tematyki. Szkoda, że film przeszedł trochę niezauważony przez rodzime kina. Myślę, że porównywanie polskiej produkcji do "Erin Brockovich" jest dla niej ryzykowne i bezsensowne.

Pewnie nie spodoba się fanom kina grozy, którzy liczyli na ukazanie kulisów pracy nad "Psychozą". To jednak naprawdę piękny film, pokazujący miłość opartą na wzajemnym, ogromnym szacunku i przyjaźni w długoletnim związku.

Pomysł był dobry, ale szkoda, że jego realizacja to klapa.

Twórcy tego dzieła niewątpliwie osiągnęli zamierzony efekt. Nie pamiętam już produkcji, która tak bardzo trzymałaby w napięciu.