Wałęsa. Człowiek z nadziei

Spełnił pokładane w nim nadzieje. "Wałęsa: Człowiek z nadziei" wydobywa tytułowego bohatera spod hektolitrów pomyj, którymi od dawna oblewa go radykalna prawica. Jednocześnie jednak Wajda skutecznie broni Wałęsę przed nim samym.

Paradoksalnie, "Człowiek z nadziei" jest najlepszy w tych momentach, kiedy Wajda trzyma się z dala od wielkich wydarzeń.

Cóż, "Wałęsa" z jednej strony to laurka i hołd, z drugiej to całkiem niezła komedia. Potencjał był na wiele, wiele więcej jednak.

Wajda próbuje przepisać historię Wałęsy, tak jak przepisywało się w szkole wypracowania domowe. Film jest tylko potwierdzeniem stereotypów o Wałęsie powtarzanych przez jego zwolenników.

Fenomen ruchu Solidarności wymagałby ujęcia zbiorowego, przyjrzenia się losom jednostkowym działaczy - jest to jednak temat na odrębną dyskusję. Pomijając te uwagi, należy jednak pochwalić "Człowieka z nadziei" jako solidną filmową biografię i przedstawienie obiektu zbiorowej wyobraźni, jakim stał się Wałęsa.

Cóż, "Wałęsa" z jednej strony to laurka i hołd, z drugiej to całkiem niezła komedia. Potencjał był na wiele, wiele więcej jednak.

Dobrze się pisze o dobrych filmach. Dobrze się pisze o złych filmach. Niedobrze się pisze o filmach nijakich.

Mimo niewątpliwych atutów, nie ociera się o arcydzieło, czy chociażby minimalną maestrię. Jednak najważniejsze, że podczas seansu wierzymy w refren piosenki grupy Tilt: "jeszcze będzie przepięknie, jeszcze będzie normalnie".

Typowy przeciętny, oświatowy obraz, który nie musi martwic się o swoją przyszłość. Szkoły na niego pójdą, będzie wkrótce "wałkowany" w telewizji, a że nie wnosi nic do naszego życia? Trudno.