Dziecko Rosemary

Arcydzieło, ciągle zachwyca i fascynuje.W mojej ocenie największe dzieło Polańskiego, punkt odniesienia dla wszystkich twórców filmów grozy.Uwielbiam!!!!

Mój ulubiony film Polańskiego. Tajemniczy, mroczny i bardzo przygnębiający. Tak naprawdę życie w świecie, gdzie nikt cię nie rozumie jest bardzo bolesne.

(9.5) Rosemary i Carol Ledoux, aż przykro patrzeć. Minus za Guya, nie przekonuje mnie motyw męża, który oddaje żonę i dziecko satanistom - wtf? Dlaczego?

Jak przestraszyć widza nie pokazując dosłownie twarzy zła. Horror psychologiczny działający na wyobraźnię i interpretację przez odbiorcę.

Powoli się rozkręca, ale im dalej, tym atmosfera coraz gęstsza. 8,5

Co za napięcie! Pierwsze co mi przyszło do głowy przy Midsomar.

Mimo upływu lat nadal elektryzuje.

[2]

Jest wszystko, co potrzeba, włącznie z klimatem i atmosferą, ale zakończenie rozczarowujące. Chińczyk na końcu kozak, a szatan jest furrasem :)))

Moja mama po filmie kazała mi wziąć tabletkę po jedzeniu. Grzecznie odmówiłem. Świetny film, z genialnym klimatem i mnóstwem symboli.

Przeraża i trzyma w napięciu nie tylko pojedynczymi fragmentami, a całokształtem. Znakomicie poprowadzony dreszczowiec z elementami kina psychologicznego.

Przychodzi baba do lekarza i myśli że lekarz też baba, a tu (zaskoczenie!) lekarz też baba. Na grzybach jest więcej emocji niż w tym całym filmie.

Po powtórce idzie oczko w górę. Tak skrzętnie budowanego psychologicznego horroru ze świecą szukac. Mia Farrow ge-nial-na.

Napięcie rośnie aż do finału, gdzie wybucha, wraz z matczyną miłością. Bo wszystkie dzieci nasze są. Nawet te rodem z piekła.