Dziecko Rosemary

Obraz otworzył drogę do sukcesu kolejnym ambitnym horrorom, gatunkowi dotąd pogardzanemu i na stałe przypisanemu do kategorii B. Mistrzowska okazała się tytułowa rola Mii Farrow, a nuconą przez aktorkę kołysankę autorstwa Krzysztofa Komedy do dzisiaj mruczą wszystkie kociaki świata.

To jest pierwszy film Polańskiego, o którym z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że jest czymś, co można nazwać arcydziełem. Świetnie zrealizowany, niejednoznaczny, na więcej niż tylko jeden raz.

Jest dziełem wybitnym nie tylko dlatego, że zapoczątkowało nowy nurt w kinematografii i podniosło do rangi sztuki gatunek, który przez wiele lat pozostawał w cieniu, niedoceniany przez krytykę i przez wielu uważany za gorszy od innych. Obraz Polańskiego to przede wszystkim doskonałe kino grozy, budzące drzemiący w nas strach przed nieznanym, które może czaić się tuż za rogiem albo... u sąsiadów za ścianą.

Co dobitniej świadczy o udanej próbie reinterpretacji, jeśli nie to, że zakodowuje się ona mocniej w świadomości odbiorców niż materiał źródłowy?

Ten film okazał się przełomem w karierze Romana Polańskiego. Dziecko Rosemary było pierwszym amerykańskim dziełem polskiego reżysera i kamieniem milowym w ewolucji kina grozy. To ten film zapoczątkował gatunek horroru satanicznego. Co więcej, obraz Polańskiego portretuje świat moralnego kryzysu i odmiennie niż późniejsze dzieła tego gatunku nie daje żadnej recepty na pomyślne rozwiązanie.