Początkowo Uśmiechnij się szalenie intryguje-psychologiczne aspekty są tak ciekawe narracyjnie i fabularnie,że czekałem na rozwój całej koncepcji uśmiechu. Niestety druga połowa filmu idzie w dość mocne zaułki paranormalne które wybijają z horroru psychologicznego ocierającego się o arthouse a zaczynają być dziwną hybrydą wielu podgatunków - i raczej jestem na nie jeśli chodzi o taki obrót spraw. Jednak to jest jeden z lepiej nakręconych horrorów i mimo swoich wad trzyma mocno w napięciu.

Zaskakująco w porządku jak na debiut fabularny, bo nakręcone jest ładnie i napisane nieźle, ale doceniłbym skrócenie śledztwa oraz częstsze poczucie zagrożenia.

dobry, ale nie zwolenników kotów, tudzież cierpiących na nadwrażliwość słuchową, recenzja: https://www.wodaiogien.com/single-post/u%C5%9Bmiechnij-si%C4%99-samob%C3%B3jstwo-ocena-6-10-za-klimat

Brakuje większego poczucia zagrożenia, ale jak na debiut reżyserski, film wypada zaskakująco całkiem przyzwoicie.

Naprawdę bardzo dobry rzemieślniczy horror. Nie ma tu zbytnio nic odkrywczego, ale wykonanie na bardzo wysokim poziomie. Jak nie lubię jump scare'ów, tak tu po prostu były bardziej pomysłowe i działały jak powinny. Finał mógłby być lepszy, ale już w połowie wiedziałem, że raczej nie ma co liczyć na coś bardziej wyrafinowanego.

Pomysł wyjściowy jest naprawdę dobry (ukryta metaforyka przypomina trochę tę z "It flollows") i straszy tam gdzie trzeba, ale poprowadzony jednak bardzo generycznie, sprawia wrażenie że gdzieś to już się widziało. Do tego oczywiście nikt głównej bohaterce nie chce pomóc - temat zaburzeń psychicznych uchwycony w bardzo stereotypowy, wręcz szkodliwy sposób.