Iluzja

Język migowy w wykonaniu jednej z bohaterek, to trafna kwintesencja filmu "Iluzja", który operując obrazem zapomniał o innych wrażeniach, jakie mogłyby poszerzyć spectrum możliwości perswazyjnych.

Dla wielu widzów tak opowiedziana historia będzie zbyt powolna i nieskupiona na celu, jednak jak już pisaliśmy - tu liczy się w zasadzie tylko Hanna i jej emocje, a Agata Buzek pokazuje tą rolą, że nawet z postaci, która na papierze nie jest ciekawa, potrafi wykrzesać bardzo wiele.

Reżyserka z powodzeniem stworzyła uniwersalną opowieść o kondycji człowieka w obliczu straty. U Minorowicz relacja matki i córki reprezentuje przemijanie niczym w micie o Demeter i Korze.

Po cenionym powszechnie "Zud" Minorowicz robi więc nieoczekiwany krok wstecz i powiela błąd innych rodzimych twórców naśladujących wzorce kina festiwalowego. Zapomina, iż wymagająca, artystyczna forma nie obroni się sama - musi skrywać wielowymiarowe portrety bohaterów, mnogość sensów i narracyjną dynamikę.

To ponury obraz, niemniej jednak wart obejrzenia ze względu na wiarygodny portret psychologiczny, a jednocześnie daleki od formuły filmu interwencyjnego, który byłby jakąś formą kampanii społecznej odnośnie do zjawiska zaginięć ludzi.

Trochę szkoda, że w parze z pozostałymi elementami filmowego rzemiosła w "Iluzji" nie poszedł scenariusz. Finał bardziej dziwi niż przynosi satysfakcję, a poczynania bohaterki śledzi się z zainteresowaniem, choć bez szczególnego zaangażowania, którego można by oczekiwać po dramacie psychologicznym.