Zbrodnie przyszłości

Wszystko to czego spodziewałbym się po Cronenbergu, więc jak najbardziej jestem spełniony. Ci, którzy nie interesują się jego twórczością, nie będą przekonani.

Bełkot.

Trzeba Cronenberga kochać, żeby ten film polubić. Recenzja: https://www.wodaiogien.com/single-post/zbrodnie-przysz%C5%82o%C5%9Bci-nowe-organy-oceny-woda-3-10-ogie%C5%84-6-10

Kocham Cronenberga i większość jego filmów, tym bardziej boli mnie jego dzisiejszy spadek formy i niewykorzystanie potencjału.
Strona techniczna świetna - kreuje cudownie odpychający świat, buduje całą otoczkę performance'u (ale gdzie sceny ostrego seksu?), po czym urywa opowieść w najciekawszym momencie. Wiem, że można tu wysnuć wiele treści na współczesne kino i świat społecznościowy, ale to za mało. A ponoć na seansie z Cannes wychodzili - albo to bujda na resorach (tych z 'Crash'), albo...

Naprawdę dobrze film radzi sobie w budowaniu klimatu (mimo że o świecie wiemy mało) i do tego widać, że to wciąż jest ten sam Cronenberg sprzed kilkudziesięciu lat.

Mniej tutaj jakieś zwartej fabuły, bo Cronenberg bardziej skupia się na tkaniu tej dość posępnej, ale niesamowicie fascynującej wizji świata przyszłości, w której to zanika granica między bólem a przyjemnością, a sztuka już dawno pożegnała się z moralnością - chirurgia staje się nową formą cielesnej rozkoszy, a operacje na otwartym ciele to standard artystycznego performance'u. Sporo czarnego humoru i dobrego dialogu, choć miejscami może wydawać się to przegadane.

Późny Cronenberg to nie jest w żadnym razie moje kino. To, co mówi, jest w jakiejś części interesujące, ale to, w jaki sposób opowiada – boli, i w przypadku tego akurat filmu nie tak, jak powinno.

Tym razem Cronenberg bardzo na tak. Znów wraca do body horroru, zadaje pytania o sztukę, jej granice. Film jest ciekawy. Nie mogę tylko oglądać Stewart i jej jednej miny.