Lombard

Słodko-gorzka pigułka z Polski B, gdzie czas się zatrzymał, jak w tym komisie, gdzie nie ma perspektyw na drugie życie, zarówno dla przedmiotów, jak i wegetujących wokół ludzi. Ale "Lombard" to także śmiech, pozytywne myślenie, nieustannie przychodzące do głowy szalone pomysły i sporo nadziei, a tą niesie wiara w małą społeczność, która mimo przeciwności losu wciąż potrafi się wspierać.

To jest całkiem przyzwoity dokument, gdzie wchodzimy na chwilę do innego świata, do którego chciałoby się pozostać na dłużej. Mimo poważnych wątków i tematów, film Kowalskiego pozostawia z nadzieją oraz odrobiną optymizmu. Bardzo fascynujący paradoks.

Prosty, pełen humoru, nieszablonowych postaci i dziwnych zdarzeń film, w którym czas płynie wolno, a pomiędzy kolejnymi scenami przemyka, w nienachalny sposób, bezpretensjonalna mądrość życiowa. Reżyser unika patosu, wielkich hipotez i próby zdefiniowania pokazywanego świata. Zamiast tego pozwala bohaterom po prostu być, a publiczności daje przyjemność przebywania z nimi.

Zamiast kolejnego artykułu w ogólnopolskiej prasie lepiej obejrzeć "Lombard".

Wydawać by się mogło, że statek tonie na naszych oczach i ciężko w ogóle sobie wyobrazić jego dotychczasowe funkcjonowanie na mapie piszczącej biedą okolicy. W końcu Lombard jest nie tyle filmem o placówce, gdzie jedni sprzedają, drudzy kupują i "jakoś" to się kręci. Jest portretem Polski, o której bogate miasta regularnie milczą, traktując jako ciekawostkę, co jakiś czas pochylając się i dobrotliwie głaszcząc po głowie, a potem szybko wracając do swoich interesów.