Moje wspaniałe życie

Niełatwe w odbiorze, ale warto wczuć się w psychikę głównej bohaterki. Perfekcyjna rola Buzek. Ważna dla klimatu realizacja dźwięku.

Pomimo poruszenia wielu tematów, ostatecznie nie ma wiele do powiedzenia (przede wszystkim przez brak satysfakcjonującej konkluzji). A protagonistki nie znoszę.

Zaczyna się jak u Haneke, ale zmierza w dobrą, psychodramę rodzinną, gdzie każdy w milczeniu tłumi swoje żale. Z czasem jednak trzeba będzie je wykrzyczeć, emocje ostatecznie muszą z człowieka ujść. Grzegorzek tym razem dowala wszystkim po równo - młodzi są niedojrzali, nie potrafiący wziąć się w garść, dorośli nie ustępują im - każdy się gdzieś po drodze pogubił. Każdy żyje w swej bańce. Niektórzy tam zostaną, u innych pęknie. Buzek udowadnia, że ma większy potencjał niż polskie kino jej daje.

Był taki moment w tym filmie, że zacząłem się czy Grzegorzek rzeczywiście robi to wszystko na serio. A to logika bohaterów, a to coraz dziwniejszy kierunek, w który zmierzają wydarzenia. Gdzieś jednak pomiędzy absurdy tego świata, udaje się jednak reżyserowi opowiedzieć o faktycznych, dość uniwersalnych problemach. I im bliżej końca, tym orientujesz się, że szkoda ci tych ludzi, być może nawet z nimi sympatyzujesz.. Agata Buzek daje tutaj prawdziwy popis aktorstwa. Moje 5 minut łez, z Ralphem.

Jest w tym filmie jakaś nostalgia za przeszłością, jest osadzony jakby w poprzedniej epoce, tylko komórki przypominają czas w którym jesteśmy. Ale jednocześnie batdzo pozytywny, bez nadęcia, świetnie zmontowany, bardzo dobrze zagrany.