Najgorszy człowiek na świecie

Nie można zarzucić temu filmowi braku fabularnej oryginalności.Scenariusz nie składa się w całość-to raczej zlepek 14 bardziej bądź mniej ze sobą powiązanych urywków,stanów emocjonalno-egzystencjalnych tytułowej bohaterki-i to jest głównych motorem napędowym fabuły.To też próba usytuowania dzisiejszego pokolenia millenialsów w odpowiednie ramy społeczne-tu film daje ciekawy wydźwięk.Renate jest w swojej roli niesamowita,momentami aż czuć to COŚ co nie pasuje do "tu i teraz".Porządne,dobre kino.

Radzi sobie naprawdę dobrze z poruszonymi tematami, mimo że nie wszystko, co jest pokazywane, ma jakiekolwiek znaczenie dla fabuły, a całość chwilami się wlecze.

Bardzo podobają mi się poruszone tematy i to jak zdrada wcale nie jest kluczową rzeczą w historii. Szkoda, że nieco wlecze się pod koniec, ale założę się, że film trafi idealnie do osób, które utożsamią się z protagonistką.

Klasyczny Trier jakiego lubię, ale nieco starszy. Jest tu to, czego można się po nim spodziewać: psychika, samotność, Oslo, Lie, sens życia, balety i nadprzyrodzoność. Fajnie poprowadzony manifest wyrażony ustami filmowego artysty w radio, i częściowo też samoironicznym mansplainingiem, który objaśniał Brenner. Najlepszy rozdział - drugi.

"Najgorszy człowiek na świecie" to norweski film, który opowiada historię młodej kobiety, która próbuje znaleźć swoje miejsce w życiu. Główna bohaterka, Julie, musi zmierzyć się z wyborami, które wpływają na jej relacje z rodziną i przyjaciółmi. Film porusza tematy takie jak miłość, samotność i poszukiwanie sensu w życiu.

Błądzisz razem z bohaterką. Czasem cię to boli, ale czasem też się śmiejesz. I ostatecznie rozumiesz, choć to przykra proza życia – chichot losu z nadzieją w tle. Trier ma wszystko pod kontrolą i co rozdział wyciąga takiego asa, że myślisz sobie, że już bardziej empatyzować z bohaterami nie można.

Poszukiwanie swojego miejsca w świecie, życie chwilą, działanie według metody prób i błędów oraz serce jako życiowy przewodnik vs. rozum, praktyka, "namacalność" życiowo-uczuciowa i świadomość własnej śmiertelności, choć nacisk położony jest tutaj zdecydowanie na tę pierwszą filozofię życia. Słodko-gorzki w wymowie, pełen zapadających w pamięć momentów.

xD Srogo, przynajmniej tytuł adekwatny.

historia prosta, ciekawie opowiedziana w czytelnym podziale na rozdziały, najlepsza scena po narkotykach, ale nominacja oscarowa to lekka przesada, recenzja: https://www.wodaiogien.com/single-post/najgorszy-cz%C5%82owiek-na-%C5%9Bwiecie-julia-ocena-6-10

Przewodnik po nieporadnej dorosłości, na którą nie będziesz gotowy, a ktorej nikt za Ciebie nie przeżyje. A mottem przewodnim "nie bójmy się popełniać błędów". I ostatecznie wychodzi na to, że wszyscy jesteśmy (przynajmniej częściowo) najgorsi.