Biały potok

To materiał na kinowy przebój. Maraton gagów, nieporozumień oraz niedopowiedzeń, które znajdą ujście w najmniej oczekiwanym momencie. Doskonale się to ogląda, a uśmiech z twarzy nie schodzi od pierwszej do ostatniej minuty. Udana satyra na klasę średnią. Wizualnie atrakcyjne i trafne lusterko, w którym przejrzeć będzie się mogło wielu współczesnych trzydziestolatków i czterdziestolatków.

Dawno się tak nie uśmiałem, a był to śmiech bardzo gwałtowny. Chociaż humor nie zawsze jest wprost, to zawsze przyjemnie jest zobaczyć udaną komedię, która nie jest ani romantyczna, ani prostacka czy chamska. Bardzo udana alternatywa.

Grzybowski powtórzył sukces Śliwy i Maślony, pokazując się w swoim debiucie jako autor znakomicie czujący humor, ale także wewnętrzną energię scenariusza - utrzymujący odpowiednie tempo akcji, regulujący emocje bohaterów, które raz po raz wybuchają na ekranie, by jeszcze bardziej wikłać fabułę. Jego film to prawdziwy potok trafnych socjologicznych obserwacji, charakterologicznych portretów i porywającego humoru.

Grzybowski udowadnia, że podstaw dobrego filmu nie należy doszukiwać się w rozmachu inscenizacyjnym, splendorze i rozbuchanym widowisku. Fundamentami są u niego prostota, przemyślany tekst oraz nienaganne aktorstwo.

Jawi się jako szkic bomby, w którym nieważne jak ma wyglądać i gdzie zostać zrzucona, byleby wybuchła.