Co nas kręci, co nas podnieca

Od początku do końca pozostaje lekką, sympatyczną komedią, którą ogląda się z uśmiechem na ustach.

Wolty fabularne nie stanowią zaskoczenia, postaci są schematyczne, jednowymiarowe i do bólu przerysowana. Co gorsza, pojawia się tu wyraźny rys mizoginii, którego reżyser nie potrafi w żaden sposób błyskotliwe rozbroić.

Refleksja Allena jest bardzo prosta - trzeba przyjąć życie takie jakim jest, nawet jeśli jesteśmy świadomi przemijania. Przecież na to nie zaradzimy, że wszechświat się skraca, prawda? Powrót do Nowego Jorku okazał się powrotem do wielkiej formy.

Jakby nie było to opowiedziane, nie da się ukryć, że wszystko już oglądaliśmy - sceptyczny, choć dowcipny starszy mężczyzna i naiwna, niedoświadczona dziewczyna, czyli zabawny romans na tle Nowego Jorku, do którego Allen wraca po swoich europejskich wojażach.