Melancholia

Skrajne reakcje na film świadczą o jego sile, a tym, którzy wizję Duńczyka zdecydowanie odrzucają, odpowiedzieć można słowami Justine, skierowanymi do męża po nieudanym weselu: "Ale czego właściwie się spodziewałeś?".

Klasyczny von Trier: formalnie prowokujący, fabularnie kontrowersyjny. Wszyscy pozostali, których von Trier nie przekonał swoimi filmami, niech "Melancholię" zignorują - szkoda kasy, szkoda nerwów i strzępienia języka na jęczenie, marudzenie i narzekanie.

Von Trier zdaje się bawić konwencją filmu katastroficznego, odzierając swoją wizję z tradycyjnych zmagań bohaterów z kataklizmem: główny ich wysiłek skupia się tu raczej na konfrontacji z prawdą, iż sama katastrofa jest realna, a my jesteśmy wobec niej bezbronni - raczej niż na poszukiwaniu od niej ucieczki.

"Melancholii" nie brak więc elementów decydujących o wielkości. Nawet pewne efekciarstwo działa na korzyść. Sprawia, że wiele scen wbija w fotel.

Jest pięknym pod względem wizualnym dziełem traktującym w niezwykle poetycki sposób o relacji między ludźmi, między człowiekiem a naturą, jest też przejmującym stadium depresji, choroby, która powoduje cierpienie tych, którzy na nią chorują, ale też ich bliskich.

Niełatwo poddaje się jakiemukolwiek dyskursowi. Po raz kolejny możemy dostrzec tutaj strategię odwrotną w stosunku do "Antychrysta", w którym sensy, w połączeniu z odpowiednią metodologią, wykładają się same.