Atak krwiożerczych donatów

Nie nadaje się ani dla miłośników przerażającego kina grozy, ani dla fanów zabójczo śmiesznych komedii. Jednak miłośnicy kampowych filmów z szalonym konceptem fabularnym oraz członkowie filmowych lóż szyderców powinni być ukontentowani produkcją Scotta Wheelera - idealnie nadaje się ona bowiem do śmieszkowania i komentowania na żywo, a także do podziwiania nie-blockbusterowego kina obficie lukrowanego kiczem.

Ma wszelkie zadatki na to aby szybko stać się filmem kultowym, który będą ogrywać wszelkie przeglądy kina klasy B. Absurdalną fabułę, jeszcze bardziej przerysowany humor i fantastycznie kiczowate efekty specjalne, które to wszystko spinają.

W "Ataku krwiożerczych donatów" część gagów się udała. Reżyserowi zapisuje się na plus próby zabawy popkulturą i wplatania filmowych cytatów z innych dzieł. Jest tego jednak za mało. Zamiast czuć się wypchanym po uszy dobrą wysokokaloryczną zabawą, można poczuć wyrzuty sumienia, że nie wybrało się dietetycznej sałatki.

Nie bardzo wie czym chce być.

Nie zadowoli wielu fanów. Ani krwawymi akcjami w wykonaniu słodkich pączusiów, ani komediowymi sytuacjami.

Półamatorski charakter tej produkcji każe jednak spojrzeć na nią nieco bardziej przychylnym okiem, w odpowiednim świetle, przez co pewne mankamenty można jej wybaczyć i - przymykając na nie oko - czerpać jako taką frajdę z seansu. To, co boli w "Attack of the Killer Donuts" znacznie bardziej, to nierówność i zmarnowany potencjał, a na te aspekty trudno już z taką pobłażliwością spuścić zasłonę milczenia.

Przepis na "Krwiożerczego donata"? Trochę kiczu, trochę absurdu, krew, łzy i cukier. Wymieszać i zjeść, zanim on zje ciebie... Szczególnie polecam smakoszom czarnych komedii i parodii horrorów.

To nie jest film dla każdego. W tym tanim pastiszu kina grozy odnajdą się przede wszystkim Ci, którzy kinu klasy B wybaczą uproszczenia, większe lub mniejsze skróty myślowe i całą masę sztampy. Jedno jest jednak zagwarantowane - już nigdy nie spojrzymy tak samo na polukrowane pączki.