Pinokio

Teraz, w 2022, rękawicę podjął Disney wiedziony zapewne przekonaniem, że uda mu się to zrobić lepiej - albo najlepiej. Wiedząc, do czego jest zdolny, z wielką rezerwą podszedłem do produkcji i kilka godzin po seansie już wiem, że to niesamowicie przyjemne uczucie być zaskoczonym pozytywnie jakością tego, co się obejrzało.

Zadowoleni z pewnością będą też najmłodsi widzowie, bo z klasycznej i przestarzałej już pod pewnymi względami animacji zrobiono tu rozpędzoną, hiperkinetyczną przygodówkę. Pozostali film Zemeckisa mogą sobie podarować i poczekać co zrobi z tą samą historią del Toro.

Jest to tym bardziej smutne, bo przypomina o tym jak kariera Roberta Zemeckisa stoi w miejscu od wielu lat. Niegdyś wizjoner eksperymentujący z animacją, a teraz wyrobnik. W "Pinokiu" leci on na autopilocie i nigdy nie byłem w stanie poczuć jego stylu. Scenariusz również jest wykonany bez jakiegokolwiek polotu.

Wrażenie musi wywierać sekwencja na Wyspie Radości, gdzie przyszłe ofiary mają okazję oddać się wszystkim najniższym instynktom, zanim zostaną przemienione w osły. Jeśli gdziekolwiek Zemeckis miał odrobinę miejsca na inscenizacyjną brawurę i pomysł - na żwawszy ruch kamery, na tempo, na choreografię, na dekadencki nastrój - to tylko tam. Może teraz wróżka przyjdzie do twórcy "Forresta Gumpa" i da mu szansę, by z trybika w prawie-filmie ponownie został reżyserem.