Matecznik

Tutaj ta aura tajemnicy i niepokoju niby działa przez sporą część seansu, lecz z każdą minutą staje się ona coraz bardziej frustrująca. Mołda wydaje się konsekwentnie iść wyznaczoną przez siebie drogą i sprowokować do przemyśleń o "wychowywaniu". Tylko, że "Matecznik" z czasem staje się coraz mniej jasny, zaś tajemniczość staje się nie do wytrzymania. Jest tu potencjał, nawet odrobina talentu i dobre aktorstwo, ale ostatecznie film nie satysfakcjonuje. Debiut ciekawy, lecz niespełniony.

Wybrzmiewają tu także echa filozoficznego traktatu o wolności i niewoli jako elementach tego samego kontinuum. I choć Matecznik nie wyważa kinematograficznych drzwi, to funkcjonuje jako kino wielopłaszczyznowe, ciekawe w treści i formie, bogate w dyskursywne przyczynki, a przede wszystkim wyróżniające się smakiem konceptu na tle szarej masy polskich produkcji.

Wprawdzie dowodzi, iż bliskość w relacjach ludzkich jest wartością cenną, ale nuda może zniszczyć nawet taką wartość. A kiedy jest podana w wersji do bólu spowolnionej, uprzykrzy się nawet przed upływem terminu ważności.

Uwypuklenie absurdów humorem nie tylko dokładniej akcentuje problematykę filmu, ale też wnosi do niego świeżość. Świeżość, która daje nadzieję, że polskie kino może mówić poważnie i mądrze, i ze świadomością, że pojedynczy uśmiech nic tej powadze i mądrości nie ujmuje.