Film balkonowy

Przyjęta perspektywa skłania nie tylko do spojrzenia z zainteresowaniem przez własne okno, ale też do jej odwrócenia i zastanowienia się, co ważnego, trudnego, intymnego w nas siedzi, a czym można by się podzielić, otrzymawszy niespodziewane przywitanie z balkonu.

Łoziński ciekawie dobiera i zestawia wypowiedzi, ale też odmiennymi ujęciami, motywem muzycznym, zmiennym rytmem długości scen dba o to, by film nie stał się zbyt statyczny i mechaniczny we wpisanej w jego formułę powtarzalności. Udaje mu się trudna sztuka. Pogwarki z własnego balkonu okazują się wciągające i przez większość czasu przykuwają uwagę.