Film balkonowy

Łoziński udowadnia, że pomimo tego, co mówi wielu z przechodniów, każdy ma coś do powiedzenia i za wszystkimi stoi jakaś historia, która warta jest usłyszenia i docenienia. A to właśnie zdaje się Film balkonowy robić najlepiej.

Uświadamia, że otaczają nas ludzie. Różni ludzie - prości, złożeni, inteligentni bądź nieogarnięci.

Łoziński ciekawie dobiera i zestawia wypowiedzi, ale też odmiennymi ujęciami, motywem muzycznym, zmiennym rytmem długości scen dba o to, by film nie stał się zbyt statyczny i mechaniczny we wpisanej w jego formułę powtarzalności. Udaje mu się trudna sztuka. Pogwarki z własnego balkonu okazują się wciągające i przez większość czasu przykuwają uwagę.

Trudno nie polubić bezpretensjonalnego uroku "Filmu balkonowego", nie docenić, że zamiast dzielić - łączy, że pomimo wielości przedstawionych w nim trudnych historii nie szantażuje widza emocjonalnie.

Przyjęta perspektywa skłania nie tylko do spojrzenia z zainteresowaniem przez własne okno, ale też do jej odwrócenia i zastanowienia się, co ważnego, trudnego, intymnego w nas siedzi, a czym można by się podzielić, otrzymawszy niespodziewane przywitanie z balkonu.