W pętli ryzyka i fantazji

Dobrnięcie do końca wymaga sporo cierpliwości i nawet niezła ostatnia część nie wynagradza podjętego wysiłku.

Nie jest to kino mające ambicje zmieniać życie i uświadamiać nieuświadomione, raczej powinniśmy traktować Wheel of Fortune and Fantasy jak eskapistyczną i zabawną sesję terapeutyczną, po której tak bohaterki jak i my - widzowie najzwyczajniej w świecie czujemy się lepiej, lżej i radośniej. Ryûsuke Hamaguchi po raz kolejny pokazał się w swojej fabule jako niezwykle utalentowany i posiadający własny język twórca i autor, którego każdy fan przegadanego kina powinien uważnie śledzić.

Formalny minimalizm pozwolił skumulować emocje, które nigdy na ekranie nie eksplodują, ale pod materią słów są bardzo dobrze wyczuwalne.

Reżyser potwierdza wielki talent do tworzenia dialogów - dyskusje między postaciami brzmią naturalnie, a przy tym momentalnie angażują uwagę i przekazują nieoczywiste prawdy o relacjach międzyludzkich, goryczy niespełnienia czy roli niewytłumaczalnych zbiegów okoliczności w naszym życiu.