Truflarze

Psy są tu kolejnym obiektem zainteresowania twórców. Suczka Birba czy Tintina urastają do roli bohaterek Truflarzy i budzą sympatię widza, choć w sumie głównie biegają po ekranie bądź wsłuchują się w słowa swoich panów. Przyjemnie jest tak sobie popatrzeć na ich spacery, na rozmowy, na dyskusje o grzybach.

Pod warstwą - niczym leśną ściółką - rozczulającej historii kilku starszych mężczyzn pulsuje zapośredniczona przez grzyby problematyka związków przyrody, ludzkiej i poza-ludzkiej pracy oraz globalnych nierówności.

To w istocie znakomita opowieść o relacjach. Z jednej strony obserwujemy kolejne etapy truflowej drogi z ziemi na restauracyjny talerz, od niemalże czarodziejskiej sztuki grzybobrania, przez pośrednictwo handlowe i ocenę okazów, aż do wykwintnego posiłku. Z drugiej strony to film o więzi człowieka z naturą.

Psy są tu kolejnym obiektem zainteresowania twórców. Suczka Birba czy Tintina urastają do roli bohaterek Truflarzy i budzą sympatię widza, choć w sumie głównie biegają po ekranie bądź wsłuchują się w słowa swoich panów. Przyjemnie jest tak sobie popatrzeć na ich spacery, na rozmowy, na dyskusje o grzybach.

To w istocie znakomita opowieść o relacjach. Z jednej strony obserwujemy kolejne etapy truflowej drogi z ziemi na restauracyjny talerz, od niemalże czarodziejskiej sztuki grzybobrania, przez pośrednictwo handlowe i ocenę okazów, aż do wykwintnego posiłku. Z drugiej strony to film o więzi człowieka z naturą.

Pod warstwą - niczym leśną ściółką - rozczulającej historii kilku starszych mężczyzn pulsuje zapośredniczona przez grzyby problematyka związków przyrody, ludzkiej i poza-ludzkiej pracy oraz globalnych nierówności.