Dom nocny

Bruckner skutecznie wykorzystuje horrorowe chwyty do tworzenia dominującej metafory pustki po stracie bliskiej osoby, nie dając przy tym zasnąć widzom. Film może i ma pewne problemy fabularne oraz narracyjne, przez co nie wszystko działa, ale ostatecznie Dom nocny jak najbardziej sprawdza się jako angażujący posthorror z ciekawym, choć oczywistym drugim dnem.

Doskonała realizacja prostego skądinąd pomysłu, potrafiąca oddziaływać na emocje i skłonić do refleksji. Film cechuje też kunszt scenariuszowy i techniczny, stawiający go ponad poziomem typowych blockbusterów.

Spokojnie można tą produkcję traktować jako film nowej fali horroru. Klimatyczny, nienachalny w straszeniu, nie przeładowany efektami. Duży nacisk położono na warstwę dramatyczną i dokładne przyjrzenie się postaci głównej bohaterki. Metafizyczne rozważania o istocie śmierci, symbolika bijąca od elementów świata przedstawionego, to wszystko sprawia, że historia w jakiś sposób uwodzi i hipnotyzuje.

Rozwiązanie akcji zwaliło mnie z nóg. Dzięki temu, że cały film opiera się na wątku psychologicznym mogłam się wczuć w emocje Beth i "przeżywać wydarzenia w jej skórze". Również wątek tajemnicy został poprowadzony nienagannie.

Z całą pewnością mamy w przypadku "Domu nocnego" do czynienia z horrorem niezwykle solidnym, zwłaszcza pod kątem realizacji - zarówno poziom aktorstwa jak i jakość poszczególnych sekwencji grozy nie mają prawa pozostawić nas zawiedzionych. Jeśli chodzi o scenariusz jednak, na dwoje babka wróżyła: z jednej strony to cały worek fascynujących pomysłów zszytych w nieźle trzymającą się całość, która nie wytrzymuje jednak co bardziej dokładnej inspekcji.