Frantic

Polański a’la Alfred Hitchcock pokazuje, że nawet podczas dramatu kryminalnego można się dobrze bawić. Ford nie zalicza życiowej roli, ale wypada znakomicie

Polański po raz kolejny pokazał, że jest absolutnym perfekcjonistą w budowaniu napięcia i tego, jak mają wyglądać poszczególne kadry, płynnie przechodzące od jednego do drugiego.
Wiele pisało się o tym, że to hołd dla hitchcockowskiej klasyki, choć nigdy tego filmu tak nie odbierałem.
Tak, czy siak, pierwszorzędna robota!
Reżyserska. Scenariuszowa. Zdjęciowa. Montażowa. Aktorska. Ok, dość już...

Niby dostajemy prostą fabułę, ale jest ona podana w taki sposób, że przez większość czasu po prostu się ją chłonie i ogląda z dużym zainteresowaniem. Można wręcz rzec, że w prostocie tkwi siła. Jednakże pod koniec filmu kiedy wszystko zostaje już wyjaśnione to w moim odczuciu stracił on trochę na jakości i już mnie tak przy ekranie nie trzymał jak wcześniej. Duży plus też za rewelacyjnego Harrisona a także sposób realizacji czyli montaż i ujęcia. W ogólnym rozrachunku podciągnęło to ocenę.

Chyba jeden z gorszych filmów Polańskiego, które oglądałam. Oprócz Forda, soundtracku i pierwszej części filmu jest bardzo schematycznie.

7.5
z cyklu: Kiedy myślałeś, że oceniłeś film, a śmieszki z Filmweba cofają ocenkę