Jest filmem wciąż żywym we współczesnym świecie. Do dziś się o nim dyskutuje i pisze, a inspiracje dziełem są bardzo widoczne w całej popkulturze, nie tylko w kinie grozy.

Obraz Murnaua, jak to prędzej czy później dzieje się z każdym filmem, zestarzał się, lecz zrobił to z wielką godnością.

Symfonia grozy wciągnęła mnie w swój nierealny świat. Hipnotyczny nastrój filmu nie budzi może przerażenia, ale generuje wewnętrzny niepokój. Na koniec nie mamy pewności, czy oglądaliśmy prawdziwą opowieść, czy wykwit umysłu szaleńca. Z całą pewnością jest to przepiękny to film, prawdziwe dzieło sztuki.

Obraz niezwykły, filmowa legenda, wczesne arcydzieło przełamujące schematy ekspresjonizmu.

To liczący sobie już sto lat klasyk kina niemieckiego ekspresjonizmu, a jednocześnie jeden z najstarszych i najbardziej znanych filmów grozy.

Współcześnie "Nosferatu - symfonia grozy" nie jawi się zaledwie jako fascynująca lekcja kinematograficznej historii. Film Murnaua jest wizjonerskim formalnie, przepięknie zrealizowanym horrorem ostatecznym, za pośrednictwem motywów z opowieści Stokera dotykającym najbardziej podstawowego i pierwotnego lęku.