Druga strona muru

Nie tylko razi sztampowością i oczywistościami. W filmie brakuje przede wszystkim emocji, czegoś, co przekonałoby widza do Nelly, szczególnie gdy w drodze do kina usłyszy się o kolejnych nieszczęsnych uchodźcach, którzy utonęli na Morzu Śródziemnym.

Sama fabuła zaś nie powala, brakuje w niej napięcia, ale jest to porządnie opowiedziana historia i raczej nie można tu mówić o rozczarowaniu. Jest to historia trochę opowiedziana na chłodno, która bardziej skupia się na samej formie niż na treści.

Jeżeli kino pomaga zrozumieć rzeczywistość, to "Druga strona muru", adaptacja głośnej powieści Julii Franck, jest najlepszym dowodem na udowodnienie tej tezy.

Akcja obrazu Christiana Schwochowa rozgrywa się w końcu lat 70. ubiegłego wieku i opowiada o niełatwym losie samotnej matki z dzieckiem, która opuściła Berlin Wschodni, by poszukać szczęścia w Republice Federalnej Niemiec. Historia wypada wiarygodnie i nic w tym dziwnego, skoro za powstanie "Drugiej strony muru" odpowiadają reżyser, scenarzystka, autorka pierwowzoru literackiego i aktorka grająca główną rolę, którzy urodzili się i wychowali w Niemieckiej Republice Demokratycznej.