Ave Satan?

"Czy to żart?" - pyta jeden z dziennikarzy, słysząc deklaracje przedstawiciela Świątyni Satanistycznej, co dodatkowo potęguje stockowa muzyka rodem z kreskówki. W odpowiedzi pada zaprzeczenie, ale znak zapytania w tytule dokumentu Penny Lane nie wziął się z niczego. Trudno jednoznacznie stwierdzić, na ile mamy do czynienia z największym trollingiem w historii, a na ile z prawdziwym wyznaniem.

W dowcipny i prowokujący do myślenia sposób przedstawia społeczność często źle rozumianych outsiderów.

Reżyserka Penny Lane, nadając produkcji formę satyry społeczno-politycznej, odsuwa skutecznie od widza wizję zbiorowych lęków i szkaradnych wyobrażeń satanistów. W jej obiektywie mają oni niewiele wspólnego z szerzącymi panikę w społeczeństwie i serwowanymi w kulturze masowej wcieleniami, na miarę sprzężenia demona z katolickiej rodziny, tkwiącego w Kat ze "Zła we mnie" Oza Perkinsa z kanibalistycznymi skłonnościami dorastającej nastolatki, Justine w "Mięsie" Julii Ducournau.

Te pytania, chociaż stawiają je Amerykanie, doskonale pasują także do naszych lokalnych, polskich problemów z "religią narodową".