The Nightingale

Nie wiem jak Wy, ale osobiście, gdy słyszę sformułowania w rodzaju "136-minutowy film historyczny z Australii", odbezpieczam rewolwer. Po obejrzeniu "The Nightingale" pozostało mi jednak tylko odłożyć go na bok i dołączyć do tłumu oklaskującego premierowy seans na festiwalu w Wenecji. Wbrew moim początkowym obawom, film Jennifer Kent nie ma bowiem nic wspólnego z manierycznym slow cinema. Zamiast tego, stanowi wybuchową mieszankę feministycznego westernu i angażującego emocjonalnie kina zemsty.

Dotyka spraw ważkich i takich, które trzeba co jakiś czas ludziom przypominać, zabiera głos w sprawie mizoginizmu, nigdy nie traci ducha rewizjonizmu, a reżyserka pamięta skąd wywodzi się jej gatunkowy rodowód. The Nighingale jako western łączy ze sobą dramat i horror, a ten ostatni objawia się najczęściej wśród okolic, które przemierza Clare ze swoim przewodnikiem Aborygenem w drodze przez piekło, by za piekło się odpłacić.

Pokazuje jak rozwija się Jennifer Kent i jedno mogę wam powiedzieć - delikatnych filmów ta osoba robić nie będzie. Mocny, powalający i trzymający w napięciu do krwawego finału, przebijający debiut. Kolejny przykład pokazania niewygodnej przeszłości, pokazując do czego był zdolny biały człowiek.