Adsun22

Nie mogę jeździć pociągami, bo gram magiem; nie mogę wejść do The Wellington, bo gram kobietą; kolesie proponują mi seks; jeśli zdejmę zbroję, to wszyscy się pytają, czemu biegam na golasa. Jakieś niebieskie króliki, wilkołaki, morderstwa w Caladonie, przeklęte księgi, bliźnięta syjamskie, kryształowe kule. Uwielbiam! :D W zasadzie wszystkie donżony, kanały i podziemia są bardzo krótkie. Różnorodne możliwości rozwiązywania zadań (np. można wysłać wafla po Ostrze Xerxesa xD).

Jestem o tyle pozytywnie zaskoczony, że nadal ma ten staroszkolny klimat poprzednich części, ma też te same problemy. Druga połowa gry, ta w Niaowu, niestety jest nudniejsza. Za mało czasu dostają tu postacie poboczne i ziomki Ryo, oprócz Shenhuy.

Solidny dodatek, chociaż krótki, brakuje Giny, za dużo łażenia po kanałach, a zagadkę z labiryntem gladiatora to chyba sam szatan wymyślał #@$!&#!$! W sensie sama zagadka fajna, ale sterowanie tak skopane, że jest to mega frustrujące.

Ukryta perełka. Ciekawy gejmplej, chociaż z czasem może zbyt monotonny, przebogaty arsenał, elementy horrorowe, ładne przerywniki po misjach. Główną wadą jest to, że nie zawsze jest jasne, co konkretnie trzeba zrobić i gdzie iść.

Cieszę się, że Konami nie jest psem ogrodnika i pozwala na takie ciekawe eksperymenty. Historia doskonale się wpisuje w uniwersum Silent Hilla, jedynie walka jest dosyć drewniana, nawet jak na SH, poruszanie postacią też potrafi być na poziomie kloca drewna, ale generalnie to solidna produkcja.

Spodziewałem się Dead Space'a dla ubogich w polskich klimatach, ale się pozytywnie zaskoczyłem. Tak, trochę Dead Space, głównie poruszanie się postaci, ale szukanie kluczy, zbieranie zasobów to bardziej Resident Evil. Gra jest bardzo przemyślana i dobrze zaprojektowana, niemal zawsze wiadomo dokąd iść i się nie nudzi, bo regularnie dostajemy nowe zabawki. No i można głaskać koty. Walka mogłaby być lepsza, trochę mały wybór broni + jest za trudno, wrogowie to gąbki na pociski.

No nie wiem. Chyba wolałem klimat małego miasteczka, tutaj dostajemy dwa duże miasta, w których na początku trudno się odnaleźć. Dużo męczących, irytujących etapów, w jedynce chyba było tego mniej. Łapanie liści, windy z powyrywanymi guzikami, łażenie po deskach, dużo QTE i trzeci rozdział, w którym dla odmiany łażenie, łażenie, łażenie i żeby to do końca obrzydzić - łażenie. Przynajmniej tutaj dodano opcję czekania, a Joy, Xiuying i przede wszystkim dobry ziomek Ren to świetne postaci.

Games appeal to the male fantasy: praca w kołchozie za najniższą krajową i targanie pudeł cały dzień z miejsca na miejsce. Przynajmniej w tym wózku widłowym wyglądałem jak sołtys. Dziwne sterowanie, pretekstowa fabuła, w dodatku tylko jej część i niekorzystanie z trainera na przyspieszeniu x5 grozi umarciem z nudów, ale ma taki fajny klimat starych gier, jak połączenie Chinatown z Bloodlines i Yakuzy.

Łażenie, dostarczanie paczek i budowanie infrastruktury z innymi graczami nadal spoko, wizualnie potrafi imponować, pojazdy już nie blokują się na każdym kamieniu, a tylko na co drugim, ale przy grafomaństwie Kojimy oczywiście musiało to być krindżowe i kiczowate, zwłaszcza postać Higginsa to porażka. A finał to istna kumulacja i szczyt wszystkiego. Jeszcze pół biedy gdyby to nie było tak łopatologiczne. W porównaniu z jedynką jest zbyt łatwa i tamte islandzkie klimaty bardziej mi pasowały.

Overcooked dla ubogich.

Ostatni i zdecydowanie najciekawszy dodatek. Rozwija koncept śledztwa w klasztorze z pierwszej części i jeszcze bardziej czuć tu ducha Imienia róży. Od początku do końca wciąga i trzyma w napięciu. Tylko dodatek to bardzo krótki, pobocznych zadań też niewiele. Szkoda, że wybory nie mają tu większego wpływu na zakończenie. Brakuje mi tu docenienia dociekliwości i detektywistycznego zapału graczy i przygotowania np. jakiegoś ukrytego zakończenia.

W sumie oceniam lepiej niż pierwszy dodatek, bo od początku zapowiadał się skromnie, więc nie miałem czym się zawieść. Nic ambitnego, po prostu życie i chłop musi. Można sobie postukać w metal, ostrzyć miecze, grać w kości, dekorować pokój, rozbudowywać kuźnię, najmować pomocników, obijać z innymi po gębie. Czego chcieć więcej? Te zlecenia kowalskie mają mniejszą lub większą fabułę, niektóre są naprawdę zaskakująco dobre.